ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΥΞΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...
Γράφτηκε απο Guest Red στις 20:44 | 09-07-2012
Αδέλφια μου, στρατιώτες του Δαφνοστεφανωμένου..
Αυτές τις μέρες, ξεκίνησε η νέα χρονιά για το ποδοσφαιρικό Θρύλο κι εγώ σαν "πρεζάκι" άρχισα να παίρνω τις πρώτες "δόσεις γαυρίλας" ενόψει της νέας σεζόν 2012-13. Ξέρετε..
- Διάβασμα εφημερίδων και σάιτ δίνοντας βάση και στην πιο ανούσια λεπτομέρεια (ποιος παίκτης μένει με ποιον, ποιοι πάνε καλά στις ασκήσεις τελειώματος φάσεων κτλ).
- Απαρίθμηση αμέτρητων μεταγραφικών στόχων, εκ των οποίων ούτε ένας στους τριάντα δεν θα πιάσει λιμάνι
- Επιλογή πουλέν από τα μέχρι τώρα μεταγραφικά αποκτήματα και "σχηματισμός" πιθανών 11αδων με βάση πιθανά συστήματα του κόουτς Sak Attacks...
Ελάτε.. Και ποιος από σας δεν το κάνει;;
Φέτος όμως, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στο πως βλέπω τα πράγματα. Δεν ξέρω, κάτι έχει αλλάξει. Και νομίζω πως ξέρω τι είναι και γιατί συμβαίνει. Φταίει η περσινή χρονιά. Μια χρονιά τόσο γεμάτη, γεμάτη με τόσες συγκινήσεις, ανατροπές και με την σχεδόν παντοτινή ίδια κατάληξη. Την απόλυτη κυριαρχία εντός επικράτειας, έχοντας όμως σαν μπόνους ένα απίστευτα ενδιαφέρον ταξίδι εκτός συνόρων. Έπειτα από μια τέτοια χρονιά, νιώθω σαν ολυμπιακός την ανάγκη να χτίσει η ομάδα πάνω στις εμπειρίες, τα καλά, τα λάθη και τις αστοχίες του 2011-2012. Τι έκανε όμως την περσινή χρονιά τόσο ξεχωριστή;; Ας την θυμηθούμε παρέα, μέσα από τα δικά μου (υποκειμενικά) μάτια.
Μέσα καλοκαιριού πέρσι, έχει στηθεί πηγαδάκι σύγγαυρων έξω από τον Ναό. Η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από την ομάδα και το πως περιμένουμε να την δούμε, ειδικά στην Ευρώπη, αφού εντός συνόρων θεωρούσαμε (κακώς) ότι δεν θα είχε προβλήματα στην πορεία προς το νταμπλ. Θυμάμαι τότε πως πέταξα μια ατάκα που άφησε τον σύντροφο Μπάμπη να με κοιτάει απορημένος για λίγο κι έπειτα να περνάει στην "αντεπίθεση", λέγοντάς μου πως η ομάδα δεν είναι ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο και πως θα ήταν επικίνδυνο για την ίδια και τον προπονητή να το δοκιμάσει. Τί του είχα ξεστομίσει; Πως ο Βαλβέρδε την τρίτη χρονιά του στον Θρύλο θα επιχειρούσε το στυλ που η ομάς είχε εφαρμόσει στην Ελλάδα (αφού Ευρώπη δεν είχαμε παίξει μετά το κάζο με τους Εβραίους) την προηγούμενη χρονιά να το εφαρμόσει με κάποιες προσαρμογές και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κατοχή μπάλας και πρέσινγκ μέχρι τελικής πτώσεως με την αναγκαία προσαρμογή στους αντιπάλους. Εξέφραζα περισσότερο επιθυμία παρά πίστη και φοβόμουν κι εγώ για τα πιθανά αποτελέσματα του ''πειράματος". Είχε αλήθεια ο Ερνέστος τα @@ και τον τρόπο να το επιχειρήσει; Δεν έκοβα και το χέρι μου αλλά ήθελα να πιστέψω στο όνειρο. Να δω τον Θρύλο να πνίγει τον αντίπαλο και στο Τσου Λου, να του κάνει φάσεις, να κυκλοφορεί την μπάλα.
Πέρασε ο καιρός από εκείνη την κουβέντα. Ήρθε η πρεμιέρα με την Μαρσέιγ στον Ναό. Μουδιασμένοι όλοι. Κι εμείς που δεν είχαμε δει ακόμα, μέσα Σεπτέμβρη, τον Θρύλο να δίνει επίσημο ματς, μουδιασμένη κι η ομάδα δίχως ανταγωνιστικά ματς στα πόδια και τον Ιμπαγάσα να λείπει από την 11αδα κι η απουσία του να ΦΩΝΑΖΕΙ και με τον Ριέρα να αράζει δίπλα στον Βόσπορο. Χάσαμε από μία ομάδα που έψαχνε να βρει ταυτότητα κι έκανε μπαμ αυτό. Ακόμα και ο Ιμπα επιστρατεύτηκε σε ρόλο Ελ Σιντ αλλά και πάλι τίποτα. 2-3 φάσεις, δίχως ρυθμό και ένταση. Μοιραία ήρθε το 0-1. Πρώτο ματς μετά από 5 μήνες. Η συνέχεια έμοιαζε και ήταν ανηφορική. Και σχεδόν κανείς μας δεν περίμενε να εξελιχθεί όπως την είδαμε να ξετυλίγεται. Ακολούθησε η απόβασή μας στο Λονδίνο για να παίξουμε με την Άρσεναλ. Ε, εκείνο το βράδυ, τι κι αν χάσαμε, τι κι αν ο τρόπος που χάσαμε διαόλιζε και τον ψυχραιμότερο από μας, άλλαξε το τσιπάκι. Η ομάδα, έχασε 2-1, καταθέτοντας στο χορτάρι του Έμιρετς δείγματα ποδοσφαιρικής ταυτότητας μεγάλου ευρωπαϊκού κλαμπ. Παίζοντας στα ίσα τον μεγάλο αντίπαλο. Δίχως να στήσει το πούλμαν μπροστά από τον Κονστάντζο. Με τον Μιραλάς να ταλαιπωρεί τον Σανιά, τον Τζεμπούρ να τρομοκρατεί τα στόπερ των Άγγλων και το Ιμπα, καλά πλέον, να δίνει το τέμπο. Και τι τέμπο!! Η συνέχεια με τους 0 βαθμούς σε δύο ματς έμοιαζε ακόμα δυσκολότερη, αλλά είχαμε πια μία εικόνα στα μάτια μας, που επέτρεπε την αισιοδοξία. Και δεν απογοητευτήκαμε. 3 μπαλάκια στους πρωταθλητές Γερμανίας της Ντόρτμουντ. Μας πάνε τα Γερμανά, αλλά άλλο η παράδοση κι άλλο η συνέπεια στην παράδοση. Εμφάνιση, φυσική συνέχεια αυτής του Λονδίνου και 3-1, παρά το γεγονός ότι ο Λεβαντόφσκι πήγε να μας κόψει τον αέρα. Η ομάδα έμοιαζε να έχει βρει και ρυθμό και ρόλους για όλους τους πρωταγωνιστές της. Η φυγή Ριέρα, από ανατροπή του σχεδιασμού, έμοιαζε "ευλογία", απελευθερώνοντας τον πυρηνικό Κέβιν και δίνοντας ρόλο πρωταγωνιστή στον Ραφίκ στην κορυφή της επίθεσης. Ακολούθησε η άδικη ήττα στο Βεστφάλεν. Όχι δεν πιάσαμε τα στάνταρ του Λονδίνου, αλλά και πάλι δεν αξίζαμε την ήττα. Τσίμπλα στα μάτια είχε ο ρέφερης. Δεν είδε την χερούκλα του Χούμελς. Κι έπειτα ήρθε και το διπλό. Η Μαρσέιγ, όσο η χρονιά προχωρούσε δεν έβρισκε πατήματα, παρά την ποιότητα της, κι εμείς είχαμε βρει τον τρόπο μας. Μεστό ματς, με ίδια λογική, καλό πρεσινγκ και δημιουργία φάσεων. Ντεμπούτο του Μανιάταρου στο κέντρο να ΔΑΓΚΩΝΕΙ και επιστέγασμα το γκολ του Φετφα στο 81'. Και φτάσαμε στο τέλος του ταξιδιού στο Τσου Λου. Η Αρσεναλ στον Ναό, έχοντας ήδη προκριθεί δεν ήταν εύκολο να μας γλυτώσει. 3 μπαλάκια, απλά, λυτά κι απέρριτα.. Και μετά το ξενέρωμα. Η "επική ανατροπή" των πουρκουάδων στο Βεστφάλεν και ο ΑΔΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ. ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ.
Την ίδια ώρα στην Ελλάδα τα πράγματα κυλούσαν όχι ομαλά, αλλά σχεδόν φυσιολογικά. Οι εμφανίσεις της ομάδας ήταν συνήθως από μέτριες έως καλές, αφού φαινόταν πως υπήρχε ξεκάθαρος στόχος. Να πετύχει μία υπέρβαση στην Ευρώπη. Αυτό καλώς - κακώς οδηγούσε σε ματς διαχείρισης με κάποιες εκλάμψεις ποιοτικού ποδοσφαίρου. Μπαίνοντας το 2012, η ομάδα βρέθηκε 2 φορές πίσω στο πρωτάθλημα με 5 βαθμούς διαφορά. Κάτι δεν πήγαινε, κάτι κολλούσε. Μου πέρασε από το μυαλό ότι η ομάδα έκανε κοιλιά. Αλλά προγραμματισμένη κοιλιά, μετά από ένα εντυπωσιακό σετ 5 αγώνων στον Τσάμπιονς Λιγκ και το φυσιολογικό "άδειασμα".. Η συνέχεια ήρθε ευτυχώς να επιβεβαιώσει αυτή την σκέψη. Η ομάδα του Βάσκου ετοιμαζόταν για ένα εντυπωσιακό φινάλε χρονιάς. Την ήττα από την Ξάνθη με γκολ του δικού μας Βλαχοδήμου, ακολούθησαν 4 διπλά ορόσημο για την σεζόν. Στην Ευρώπη, και στο Γιουρόπα, 2πλο υπό αντίξοες συνθήκες στην Μόσχα με την Ρουμπίν, και με την Μέταλιστ στην Ουκρανία. Αρχίζουν τα όνειρα για τελικό και Βουκουρέστι, αλλά 8 λεπτά ήταν αρκετά να χαθούν όλα. Κρίμα κι άδικο. Μετά από μία τιτάνια προσπάθεια, αποδίδοντας ποδόσφαιρο αξιώσεων να αποκλείεσαι έτσι ...χαζά 2 στροφές πριν το Βουκουρέστι. Παρά όμως την απογοήτευση, το "Καραϊσκάκη" έμοιαζε χορτάτο από την παρουσία του Θρύλου στην Ευρώπη. Όχι κυρίως από το τελικό αποτέλεσμα του ταξιδιού αλλά από τον ΤΡΟΠΟ που η ομάδα μας ταξίδεψε. Έπαιξε ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ όλα σχεδόν τα ματς της στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα τα 2πλα σε Τούμπα και ΟΑΚΑ με τον ΠΟΑ ήλθαν να επιβεβαιώσουν την απόλυτη κυριαρχία εντός συνόρων έστω και αργά. Ειδικά το ματς στο φλεγόμενο, κυριολεκτικά, ΟΑΚΑ, από βάζελους που δεν άντεχαν να βλέπουν άλλη μια χρονιά τον Θρύλο μας τόσο ανώτερο, απέδειξε και τον σημαντικό βαθμό ταύτισης παικτών με την ομάδα. Παρά το αλαλούμ που επικρατούσε στο γήπεδο, οι παίκτες έκαναν αυτό που έπρεπε και απέδρασαν ΜΑΓΚΕΣ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Νταμπλ και σε μερικά παιχνίδια διαστημικές αποδόσεις (όπως στο 7-2 με τον Αστέρα στον Ναό).
Τι έμεινε όμως από την περσινή χρονιά; Κέρδη. Πολλαπλά κέρδη. Η ομάδα άρχισε να αποκτά δική της στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Το δύσκολο δεν είναι να παλέψεις κλεισμένος στην περιοχή σου και να κλέψεις μια ισοπαλία ή αν έχεις φάρδος, μια νίκη με μια κόντρα. Το δύσκολο κι η μαγκιά είναι να παίξεις όπως εσύ γουστάρεις. Να παίξεις ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ κόντρα σε μεγάλους αντιπάλους. Και πέρσι με εξαιρέσεις το καταφέραμε. Στο χέρι του Ζαρντίμ και της διοίκησης είναι να ''επενδύσουν'' πάνω σε αυτό το επίτευγμα. Η ομάδα επιβεβαίωσε ότι βάση πλάνου και σχεδιασμού ξεχωρίζει στον ελληνικό χώρο (αυτό το ξέραμε, αλλά το κάναμε ακόμα πιο εμφατικό). Άλλα κέρδη. Ο μοντέρνος και δυναμικός box to box χαφ Γιάννης Μανιάτης. Η επιβεβαίωση ότι ο Κέβιν δεν ήταν πυροτέχνημα αλλά σπάνιας ποιότητας παίκτης. Ότι ο Αβράαμ εξελίσσεται σε ένα από τα καλύτερα στόπερ της Ευρώπης. Ότι ο Ραφίκ είναι φορ τοπ επιπέδου. Ότι, εφόσον ξέρεις τι παιχνίδι θέλεις να παίξεις, παίκτες τύπου "Ορμπάιθ" μπορούν να αποδειχθούν υπερπολύτιμοι. Ότι ο Μπάλασζ Μέγιερι μπορεί να καθιερωθεί για πολλά χρόνια κάτω από τα γκολπόστ του Θρύλου μας, ότι ο Αμπντούν δεν είναι τόσο "λίγος" και ότι παίκτες που δουλεύουν μπορούν να γίνουν φοβερά εργαλεία (βλ. Χολέμπας).
Μπορεί η χρονιά που παραπάνω ξετυλίξαμε (συνοπτικά) να αποδειχθεί χρονιά ...πυξίδα για τα επόμενα χρόνια. Πρέπει να επιμείνουμε στο "σχέδιο". Να διατηρήσει και να αναπτύξει την ταυτότητα που απέκτησε η ομάδα πέρσι στην Ευρώπη, διατηρώντας τα πρωτεία στην Ελλάδα, αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση όλων των απέναντι, να δοθούν οι ευκαιρίες στα νέα παιδιά του ρόστερ, ώστε να γίνει και πράξη η ελληνοποίηση, η οποία στο μέλλον θα προσφέρει στον Σύνδεσμο την δυνατότητα να ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Η ανάδειξη νέων πρωταγωνιστών και οι έξυπνες αγοραπωλησίες, μπορούν να μας εκτινάξουν ψηλότερα. Κι όπως σας έγραψα παραπάνω, φέτος βλέπω την χρονιά που ξεκινά με άλλο μάτι. Ο νέος προπονητής, ο Πορτογάλος, που είχε όνειρο να γίνει προπονητής από παιδί αρχίζει να με πείθει για το ότι θα δώσει το ΕΙΝΑΙ του για να πετύχει. Μακάρι να τα καταφέρει και να μείνει για πολλά χρόνια, γεμάτα με επιτυχίες. Η παρουσία πολλών νέων Ελλήνων παικτών, δίνουν άλλη νότα, αφού κακά τα ψέμματα, είναι ευκολότερη η ταύτισή τους με τον ΘΡΥΛΟ.
ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΕΧΩΣ.
Μετά τιμής Sak attacks.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Δε θέλω να θυμάμαι τι διάβαζα Γενάρη Φλεβάρη φίλε. Άστα να παν στο διάολο. Εμένα η περσινή χρονιά θα μου μείνει γιατί ότι περίμενα από την ομάδα αυτό και έβλεπα. Πίστευα στις δυνατότητές της και δε με διέψευσε. Η ομάδα φορμαρίζονταν όταν έπρεπε με εξαίρεση το πρώτο παιχνίδι, που ουσιαστικά ήταν το πρώτο επίσημο στη χρονιά, σε τουρνουά Champions League. Άλλο ένα μοναδικό επίτευγμα του ψηλού Σισέ.
Σου έβγαζε απίστευτη υγεία αυτή η ομάδα. Η υγεία της ήταν τέτοια που άνετα πέρασαν και αυτό τον σκόπελο Γενάρη Φλεβάρη, παρόλη τη γιούχα. Μεταξύ τους ήταν καλά, μια ομάδα και αυτό είχε σημασία για αυτούς. Τι να πρωτοπείς για πέρσυ.
Υ.Γ. Δε θέλω να θυμάμαι τι διάβαζα Γενάρη Φλεβάρη φίλε. Μαλακίες λέω, αφού και τώρα σάμπως διαβάζουμε τίποτα διαφορετικό;
Peculiar article, exactly what I wanted to find.
Feel free to surf to my blog post :: Hypnotherapy schools
Forget the article, let's talk about your mamma, Luis. Is she OK? Her career as a street prostitude, is it OK?
ASTERIX,
Πλέον, πέρα από αντικειμενικές δυσκολίες, οι οποίες έχουν να κάνουν με την χώρα, πέρα από την τρέλα που κουβαλάμε σαν οπαδοί ούτως ή άλλως, έχουμε κι ένα ακόμα ζητηματάκι να αντιμετωπίζουμε..
Με την κατάντια των υπολοίπων, όλα τα φώτα των "αντικειμενικών - ειδικών" πέφτουν πάνω μας.. Σπάνια και υποχρεωτικά θα γράψουν κάτι καλό. Εξάλλου τα καλά και την κριτική σε νορμάλ επίπεδο την ασκεί ο οπαδικός ολυμπιακός τύπος, άλλο κομμάτι του καλοπροαίρετα κι άλλο κομμάτι του κακοπροαίρετα.
Οπότε για να πουλήσουν τα "καμάρια" μας, οι αρδ, θα σε σκίζουν με την παραμικρή αφορμή..
Απλά περίμενα να έχουμε σαν κόσμος του Ολυμπιακού, αποκτήσει κάποια "αντισώματα".. Δυστυχώς πολλοί από την πλατιά μάζα, ακόμα καταπίνουν αμάσητα και το δόλωμα και το αγκίστρι και το ΚΑΛΑΜΙ...
Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον..