Οι τρεις ταφές του Μελχιάντες Εστράντα



Η πρώτη ταφή

Λίγο πριν το τέλος των ημερών, στη ρωγμή του χρόνου, εδώ, (καθώς ενας σπουργίτης τρέχει βιαστικός να κουρνιάσει μέσα σε κάτι βάτα κοιτώντας τρομαγμένος το μολυβένιο ουρανό) κοσμοϊστορικά, συνταρακτικά, σχεδόν Αποκαλυπτικά γεγονότα συμβαίνουν μάγκες.
Ένα τέτοιο, είναι ο, και με ιατρικό πιστοποιητικό πια, θάνατος του μπασκετικού βάζελου.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά, άμα αναλαμβανάμε να του γράψουμε τον επικήδειο,  για το μπεθαμένο: ότι ήταν βρωμιάρης, ότι ήταν άτιμος, ότι ητο απατεών, ότι ήταν κλέφτης και καταχραστής, ότι εν τέλει υπήρξε η αθλητική ενσάρκωση, η ζωντανή απόδειξη, η επιτομή ενός συστήματος που βούλιαξε τη χώρα. Αλλά, την χαρά αυτή (γιατί μέσα στον οδυρμό τους, είναι κι αυτό μια κάποια ικανοποίηση) θα την αφήσουμε  (γάυροι όντες, άρα μεγαλόθυμοι) σ' αυτούς με την εύκαμπτη μέση, τους πρόθυμους (με το αζημίωτο βέβαια, γιατί, για να τα λέμε όλα, υπήρξε γενναιόδωρος ο τεθνεών μαζί τους) τους ακούραστους υπηρέτες, και κατά περίπτωση τις παλλακίδες και τα γιουσουφάκια, του πεθαμένου.

Αυτούς, που όσο ζούσε ο μακαρίτης, ειχαν αναλάβει εργολαβικά να στηρίζουν, να πλέκουν το ψεύτικο μεγαλείο του πεθαμένου, να καθαγιάζουν το μπεθαμένο, να απενοχοποιούν τις βδελυρές πράξεις του, και στο τέλος, όταν πια ήταν προφανές ότι τελείωσαν τα ψωμία του,  να τον ξεσκατίζουν, με πόνο, αρνούμενοι να δεχθούν, έντρομοι μπροστά στο κενό της απουσίας του, ότι ο άρρωστος όπου να ναι θα ψοφήσει. Η άρνηση αυτή, σαν τελευταία γραμμή άμυνας μπροστά στο αδυσώπητο κενο που έχασκε μπροστά τους (και το φόβο του γαύρου που έρχονταν καλπάζοντας πάνω στο μαύρο του άλογο και κραδάινοντας το αμείλικτο σπαθί του) συνεχίστηκε βέβαια και μετά το θάνατο του βρωμιάρη: εδώ και καιρό, όπως Τομυ Λι Τζοουνς σε κείνη τη φοβερή ταινία, φόρτωσαν το μπεθαμένο, το πτώμα του για την ακρίβεια, πανω σε ένα γάϊδαρο και τον περιέφεραν, όχι για να τον πάνε στον τόπο που επιθυμούσε να ταφεί (αμα ήταν δικιά μας δουλειά να επιλέξουμε αυτόν το τόπο θα ταν μια χωμεταρή) αλλά μπας και πέισουν πρώτα τους εαυτούς τους και μετα κανεναν αφελη ή βάζελο πως ο άτιμος, δε μπέθανε, αλλά ακόμα πέρδεται.

Αλλα ο πεθαμένος βρώμαγε, όχι διότι επερδετο, αλλα επειδή ετσι βρωμάνε όλα τα πτωματα αμα πολυκαιρίσουνε (βεβαια, και ζωντανός πάλι βρώμαγε, αλλα που να το καταλάβουνε αυτό οι πρόθυμοι υπηρέται: αμα γεννηθέις μεσα, και ζεις μεσα, σε ένα βόθρο, οι μυρωδιές απ’ο ‘να πτώμα σου φαίνονται σαν ανθισμένο αγιόκλημα την άνοιξη-ιδίως αμα τρέφεις απέραντη αγάπη για το πτώμα).

Τι πατσουλιά τον φλομωσανε τον Μελχιάντες, τι κολώνιες «Μυρτώ» με άρωμα λεμόνι τον περιέλουσαν, τι με αλάτι τον έτριβαν, τι ασβέστη του πετάγανε μπας και εμποδισουνε τη σήψη…μέχρι και με ένα σωληνάκι που του βαλαν στο βρωμοστομά του τον γέμισαν με 5 λίτρα υγρό για ψυγείο. Τέτοια ήταν η αγωνία και η αγάπη τους.

Η δεύτερη ταφή

Το θάνατο του πεθαμένου, τον κοινοποίησε στους λοιπούς συγγενείς, στους φίλους  και στους αγαπητικούς, ένας συγγενής του βρωμιάρη. Κατηγορώντας άλλους συγγενήδες για τη κατάντια του πτώματος.
Δηλαδή, το απόλυτο ξεκατίνιασμα.

Όμως, όπως πολυ σωστά λέει το ρητό, πεθαίνει κανείς όπως ζεί. Κι αν δεν υπάρχει τέτοιο ρητό, νομίζω δεν θα υπήρχε καταλληλότερη στιγμή να το σκαρφιστούμε.
Ένα άλλο ρητό, που αυτό σίγουρα προϋπήρχε, λέει ότι στο τέλος, ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει.
Πολλές φορές έχει γίνει η ανόητη αντιπαραβολή της ηγεσίας του Μεγάλου Σωκράτη Κόκκαλη στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό, με την αντίστοιχη του μπασκετικού τεθνεόντος.
Η εικόνα του Σώκρατες προχτές στο Ναό (όπως με γαύρικη γλαφυρότητα σημειώνει εδώ http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/121205/%C2%ABbarethika-re-barethika%E2%80%A6%C2%BB ο Χανκ), να κοιτάζει από ψηλά το Θρύλο και να νιώθει την αγάπη και την ευγνομωσύνη ολου του γάυρικου λαου, τι σχέση έχει με το παραπάνω ξεκατίνιασμα και αυτές τις γελοιότητες; Είπαμε: Η Ιστορία, είναι αδυσώπητα δίκαιη. Κι εκδικητική.
 
Η τρίτη
ταφή

Περιδιαβαίνοντας το ίντερνετ χτες (δε θα το κρύψω: για να γλεντήσω με τον πόνο των ζελέδων και το σόκ τους απ την πιστοποίηση του θανάτου του βρωμιάρη) αλίευσα το παρακάτω χαρακτηριστικό ενός κλαίοντος με μαύρο δάκρυ ζελέ(αλίευσα, τρόπος του λέγειν… ολοι τα ίδια λέγανε, κλαίγοντας, σαν τις ρέγγες από κάτω):

Ότι πιο συγκλονιστικό και αναπάντεχο έχω διαβάσει στον αθλητικό τομέα της εσωτερικής ειδησεογραφίας. Απίστευτο... Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι διάβασα, μέχρι στιγμής, 42 σχόλια εκ των οποίων γύρο στα 35 είναι ειρωνικά σχόλια των φίλων του Ολυμπιακού που δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η εξέλιξη φέρνει πολύ κοντά και την πιθανότητα της διάλυσης και του μπασκετικού Ολυμπιακού. Όχι κατ' ανάγκη για τους ίδιους λόγους. Αλλά πόσοι πιστεύουν ότι οι Αγγελόπουλοι θα έχουν όρεξη να στηρίξουν έστω και με (ακόμη πιο) μειωμένο μπάτζετ, χωρίς καθόλου εσωτερικό ανταγωνισμό μια ομάδα μόνο για την Ευρωλίγκα;

Αφού γέλασα (δεν κρύβω κι ότι μου σηκώθηκε-η γαύρικη διάθεση, μην πάει το μυαλό σας αλλού) θα θελα να πω στους ζελέδες, εκφράζοντας ένα μεγάλο μέρος (αν όχι όλης) της γαυροσύνης:
Ποιος; ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΑΥΡΟΙ. Οι Αγγελόπουλοι ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ όπως κι ο Μαρινάκης στη μπάλα. Μάλλον, ακόμα χειρότερα: Γιατί αυτοί, αντεξαν τη λαίλαπα του παρακράτους (και ψευδοκράτους ταυτόχρονα). Μην ψάχνετε να βρέιτε ψυχολογικά στηρίγματα εκεί που δεν υπάρχουν. Μην προσπαθείτε να απαλύνετε τον πόνο σας προβάλλοντας την υποτιθέμενη αποδυνάμωση του Θρύλου στο μπάσκετ εξ’ αιτίας της έλλειψης ανταγωνισμού επειδή ο βρωμιάρης ψόφησε.
(όπως και στη μπάλα, όπως και στον Ερασιτέχνη, ΟΠΟΥ εσείς βαρέσατε διάλυση –κρατικοδίαιτοι γαρ- εμείς όχι μόνο συνεχίζουμε να υπάρχουμε ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΜΕ και εκτός συνόρων μεγαλώνουμε)
Με άλλα λόγια μην επικαλείστε ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ, αυτόν που τόσα χρόνια, ασύδοτοι και ξετσίπωτοι ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΑΤΕ.

ΔΕΝ ΣΑΣ  ΣΩΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.

Σχόλια

Εικόνα Ms. Skunk

Είσαι ωραίος. Ζωή σε λόγου μας. Όταν θα αρχίσουν να μιλούν για τις σφαγές από τη διαιτησία, τότε θα ευφρανθεί η καρδιά μου πραγματικά.

Εικόνα Gavrontas

Χα...δε σε πρόλαβα!
Δεν είδες σημερα "κλάμα" για την δήθεν σφαγή στη Ρωσία;
Θα επιληφθώ πάραυτα

Εικόνα red apple

Γελοίοι... γελοία ρέγγα

Εικόνα savvas gridlock

Γαμάει η ταινία. Πώς το ξεκώλιασε έτσι το Αμερικανάκι ο ΤΙΤΑΝΑΣ ο Τόμυ ο Λι ο Τζόουνς ρε. Έτσι γίνονται τα μαλακισμένα αθρώποι και μαθαίνουνε να κτιμάνε τας αξίας και τα πρότυπα.

Μην νομίζεις, αυτά που γράφεις στο τέλος ότι λένε λαγο-ΑΡΔ και λαγο-ΟΠΑΔΟΙ, ότι ''και ο μπασκετικός Ολυμπιακός θα παρασυρθεί αν αποδυναμωθεί ο μπασκετικός ΠΑΟ'', τα έγραφε και ο Παντελής σήμερα στο ΦΩΣ. Γεια σου Παντέλο γίγαντα, Ολυμπιακάρα, ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ...