ΜΑΧΑΙΡΩΜΑΤΑ ΟΠΑΔΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 1962
Γράφτηκε απο Anonymous στις 19:01 | 04-01-2013
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από κάτι Σωτηρακόπουλους, Διακογιάννηδες και λοιπούς βαζελο-αντικειμενικίδηδες, την παπάτζα ''παλιά στα ελληνικά γήπεδα οι οπαδοί κάθονταν αδερφωμένοι και δίπλα ο ένας στον άλλον. Δεν υπήρχανε επεισόδια. Νέα κόλπα αυτά, ήρθανε από έξω τη δεκαετία του '70 και φτάσαμε να σκοτώνονται άδικα στους δρόμους''. Ας δούμε μια χαρακτηριστική ιστορία από το παρελθόν
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΜΑΔΑ 24-7-1962
Εντάξει, δεν θα πάμε και στο άλλο άκρο για να πούμε ''και 50 χρόνια πριν σφαζόντουσαν για τα οπαδικά''. Προφανώς παλιότερα δεν υπήρχε η έξαρση της βίας που παρατηρούμε σήμερα. Όχι όμως πως όλα ήταν μέλι γάλα. Σιγά μην παίζαμε και μήλα στις κερκίδες. Κι όλα αυτά γιατί τα λένε, όσοι τα λένε? Για να μας δημιουργήσουν τύψεις που κυνηγάμε τα βαζέλια. Ε, αφού μια ζωή τα κυνηγάμε. Έτσι το μάθαμε, έτσι το συνεχίζουμε. Τι να γίνει τώρα, γι'αυτό υπάρχουν οι λαγοί στην Ελλάδα. Αν δεν σας αρέσει, φάτε τραχανά ρε ΑΡΔάκια. Άντε γαμώ τον Παναθηναικό σας.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Eξηγήστε κάποιος το λόγο και το σκεπτικό αυτού του κειμένου.
Με μαχαίρια κυνηγάτε εσείς δηλαδή; Είναι μαγκιά το μαχαίρι;
Mάγκας όποιος παλεύει στους δρόμους, με γυμνά χέρια, είτε είναι Παναθηναϊκός, είτε Ολυμπιακός.
Και αδερφή όποιος κρατάει μαχαίρι, είτε δικός μας είτε δικός σας. Τέλος.
Συμφωνώ απολύτως με το Hank και σε καμία περίπτωση το κείμενο δεν βγήκε για να καταλήξουμε στο ''σας μαχαιρώναμε από το '60''. Το γράφει και μέσα ξεκάθαρα. Την προπαγάνδα των ΑΡΔ αναδεικνύουμε, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ''παλιότερα όλα ήταν αγνά και μονοιασμένοι οι οπαδοί των δύο ομάδων βλέπανε τα ματς και πηγαίνανε μαζί στο γήπεδο''. Φυσικά και όποιος κουβαλάει μαχαίρι και δη για τα οπαδικά, είναι κότα λειράτη, δίκιο έχεις, απλώς άλλο είναι το ζουμί και ο στόχος του κειμένου είναι διαφορετικός από τη δική μας οπαδική αντιπαλότητα.
Aυτοαναιρείσαι όμως όταν στα σχόλια σου υποστηρίζεις πως «από παλιά κυνηγάμε τα βαζέλια κλπ».
Εσύ ο ίδιος ξεφεύγεις από τον στόχο του κειμένου.
Χαβαλέ κάνω.
Νομίζω ότι ο λόγος έιναι προφανής.
Είναι η αποδόμηση του ασπρόμαυρου κλισέ: "Παλιά, πηγαίναμε αγκαλιά στο γήπεδο, ενώ τώρα σφάζονται για το τίποτα"
Κατ' επέκταση, είναι μια κεσεδια γιαουρτι με πετσα, στη μαπα των παρελθεντολάγνων, αυτών που εξωραϊζουν και ωραιοποιούν κάθε τι που συνέβαινε παλιά, κι ακομα χειρότερα, που χρησιμοποιούν αυτή τη λαγνεία για να υποβαθμίσουν και να απαξιώσουν το παρόν.
Σ' αυτο που λες στο τελος, συμφωνώ πάντως.
Καλά, αυτά είναι υπερσουπεργιγαντιαία ανέκδοτα!
Εξυπηρετούν καλά, τους όψιμους νοσταλγούς του παρελθόντος
Εγώ θυμάμαι, επειδή ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, στην κλεντρική πλατεία του Πύργου, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60 με αρχές δεκαετίας του 70, κάτι αληταράδες Πυργιώτες να πλακώνουν στο ξύλο έναν άτυχο οπαδό της Αναγέννησης Άρτας που τόλμησε να κυκλοφορεί με ένα σημαιάκι της ομάδας του, λίγες ώρες πριν από τον αγώνα...
Αυτά περί της νοσταλγίας και άλλων ανεκδότων