ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 16: "Η απορία των ποιητών"
Γράφτηκε απο nissios στις 15:16 | 25-06-2015
Ο πρώτος που έθεσε το ερώτημα ήταν ο Ευριπίδης, στον στίχο 1137 της Ελένης του: «Ὅ τι θεὸς ἢ μὴ θεὸς ἢ τὸ μέσον, τίς φησ' ἐρευνήσας βροτῶν [...];» Εντωμεταξύ, δικός μας ο Ευριπίδης, Σαλαμινιώτης, παιδί του Σαρωνικού. Κι όμως δεν ήξερε αυτό το απλό πράγμα. Και σαν να μην έφτανε που δεν το ήξερε αυτός, που παρίστανε κιόλας τον «από σκηνής φιλόσοφο», ήρθε μετά από χρόνια και καιρούς κι ο Σεφέρης – ναι, ο ένας απ’ τους δύο νομπελίστες μας- και αναδιατύπωσε την ευριπίδεια απορία, στον στίχο 52 της δικής του Ελένης: «τ’ είναι θεός; τί μη θεός; και τί τ’ ανάμεσό τους;». Φως φανάρι πως ούτε κι ο Σμυρνιός γνώριζε την απάντηση. Ντράπηκε, μάλιστα, να πει πως δεν μπορούσε ο ίδιος να απαντήσει, κι έτσι έβαλε την ερώτηση στο στόμα του Τεύκρου, ώστε τρόπον τινά να επιστρέψει η απορία στην πατρίδα της, τη Σαλαμίνα. Ρε κάτι πράγματα που δεν ξέρουνε ρε, μορφωμένοι άνθρωποι ρε...
Ο πατέρας μεροκαματιάρης, δούλευε σε μια φάμπρικα στη Λεύκα. Ήταν από εκείνους τους Ολυμπιακούς που είδαν την ομάδα τους να γίνεται θρύλος τη δεκαετία του πενήντα. Είδε και την υπερομάδα του Γουλανδρή αλλά δεν πρόλαβε να ζήσει και τα χρόνια του Νταϊφά. Αυτά τα έζησαν μόνο οι γιοι του, που τότε πήραν τη σκυτάλη απ' τη μνήμη του πατέρα τους και άρχισαν να πηγαίνουν στο Καραϊσκάκη. Και όχι μόνο. Ανελλιπώς. Και οι τρεις. Η μάνα Κυκλαδίτισσα, οικιακά και αγωνίες. Τα οικιακά για όλη την οικογένεια. Οι αγωνίες για τους γιους που πήγαιναν στο Καραϊσκάκη. Και όχι μόνο. Ανελλιπώς. Και οι τρεις. Ο μεγάλος ήταν χουλιγκάνος του σκοτωμού. Ο μεσαίος ήταν χουλιγκάνος σκέτος. Ο μικρός ήταν απλός φίλαθλος, με περιστασιακώς εκδηλούμενες χουλιγκανικές τάσεις.
Η χρυσή δεκαετία της θύρας 7 ήταν η μαύρη δεκαετία της νησιώτισσας. Πρώτα έχασε τον άντρα της˙ ήταν το πρώτο φανέρωμα ενός ολόκληρου ορμαθού από πίκρες και βάσανα: Πάτρα 1981, Λεωφόρος 1982, εκ νέου Λεωφόρος 1982, Βόλος 1982, Λεωφόρος 1984, Αλαμάνα 1985... Η θύρα 7 έγραφε σελίδες «οπαδικής δόξας», και η χήρα μάνα μάζευε ρυτίδες. Δικαστήρια, ξενύχτια, προσευχές, απεγνωσμένα τηλέφωνα σε σπίτια άλλων χουλιγκάνων:
-Συγγνώμη που ενοχλώ τέτοια ώρα, είμαι η Τάδε, φάνηκαν οι δικοί σας; Μαζί με τους δικούς μου πρέπει να είναι, έχετε κανένα νέο;
-Δεν ενοχλείς, καλή μου γυναίκα, κι εμείς άγρυπνοι είμαστε. Κανείς τους δεν φάνηκε.
-Αν σας πάρει ο Τάσος, ρωτήστε και για τους δικούς μου. Και ενημερώστε με, σας παρακαλώ. Αυτοί μαζί πάνε όπου πάνε. Τηλεφωνήστε μου ό,τι ώρα και να ’ναι.
-Θα το κάνουμε, κάντε κι εσείς το ίδιο. Ανάθεμα στον Ολυμπιακό τους.
-Ανάθεμα στον Ολυμπιακό τους.
Αλλά το ρημάδι το τηλέφωνο δεν χτυπούσε. Χτυπούσε μόνο η καρδιά της νησιώτισσας. Κι εκείνη ανέβαινε στην ταράτσα. Και μετρούσε τα φώτα των οχημάτων που κατηφόριζαν τον κεντρικό. «Αυτοί», έλεγε, «θα είναι οι δικοί μου, τα γνωρίζω τα φώτα τους». Δεν ήταν. «Οι επόμενοι θα είναι οι δικοί μου». Δεν ήταν ούτε οι επόμενοι. Και ξανακατέβαινε κάτω. Και ξαναέσφιγγε το κομποσκοίνι μπροστά στο εικονοστάσι. Και προχωρούσαν οι δυο νύχτες, η μια του κόσμου και η άλλη του κόσμου της. Η νύχτα του κόσμου θα ξημέρωνε κάποτε. Η νύχτα του κόσμου της θα έμενε νύχτα. Αν δεν ερχόταν επιτέλους ο μικρότερος γιος να της το πει, να την καλμάρει: «Καλά είναι και οι άλλοι. Αλλά απόψε θα κοιμηθούνε στου Τάσου». Η αγωνία τότε υποχωρούσε, αλλά έπαιρνε τον λόγο η ντροπή: «Και πού θα τους βολέψουν τόσους μαντραχαλέους, φτωχοί αθρώποι; (sic)»
Πόσες και πόσες φορές δεν τον είπε τούτο τον λόγο: «Ανάθεμα στον Ολυμπιακό σας». Όταν πήγαινε να μαζέψει τους γιους της απ’ τα κρατητήρια, «ανάθεμα στον Ολυμπιακό σας». Όταν μπαινόβγαινε στα τμήματα για καταθέσεις ή όταν της χτυπούσε το κουδούνι η αστυνομία για έρευνες, «ανάθεμα στον Ολυμπιακό σας». Όταν, παρά τη φτώχια της, έψαχνε τους καλύτερους δικηγόρους της εποχής, «ανάθεμα στον Ολυμπιακό σας». Όταν περίμενε το τηλέφωνο να χτυπήσει κι εκείνο δεν χτυπούσε, «ανάθεμα στον Ολυμπιακό σας». Όταν έπλενε ρούχα που δεν τα γνώριζε και την ενημέρωναν τα καμάρια της ότι οι μπλούζες και τα πουκάμισα που κρατούσε ήταν προϊόντα ψειριστικής, βαζέλικα, τούρκικα, τα πάντα όλα, «ανάθεμα στον Ολυμπιακό σας».
Κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Πρώτα πικρό νερό. Μετά υπόπικρο, μετά γλυκίζον. Ώσπου ήρθε ο Απρίλης του 1997 και το final four της Ρώμης. Ο χουλιγκάνος του σκοτωμού δεν ήταν πια χουλιγκάνος. Ήταν ναυτικός και έλειπε μακριά. Της τηλεφώνησε από άλλη ήπειρο: «Το σηκώσαμε, μάνα!» «Δεν με νοιάζει που το σηκώσατε, με νοιάζει που είσαι καλά. Καλά είσαι; (sic)» O μεσαίος γιος, ο σκέτος χουλιγκάνος, ήταν πια σκέτος οπαδός και είχε πάει στη Ρώμη. Της τηλεφώνησε κι αυτός: «Το σηκώσαμε, μάνα!» «Ναι, τα ’μαθα, βούιξε ο τόπος. Καλά είσαι;» Ο τρίτος γιος, ο απλός φίλαθλος με τις περιστασιακώς εκδηλούμενες χουλιγκανικές τάσεις, ήταν τώρα απλός φίλαθλος. Γύρισε αργά, κατάκοπος από τα πανηγύρια. Πάρκαρε τη μηχανή του στο πεζοδρόμιο και άρχισε να ψαχουλεύει το μπρελόκ, για να βρει το κλειδί της μονοκατοικίας. Τακτικώς επαναλαμβανόμενη κίνηση, μηχανική και ασυναίσθητη, που τις νύχτες γινόταν πάντα υπό το φως της κοντινής κολόνας της Δ.Ε.Η., εκείνης που περνούσε ξυστά απ’ το μπαλκόνι του σπιτιού. Τώρα, όμως, η κολόνα δεν έδινε φως. Την εμπόδιζε μια μεγάλη σκιά που πήγαινε πέρα δώθε. Ο ξενύχτης πισωγύρισε και σήκωσε το βλέμμα του στο μπαλκόνι. Το φως της Δ.Ε.Η. έπεφτε πάνω στον Έφηβο. Κι όταν έκανε να φυσήξει, τεντώνονταν οι ρίγες, κόκκινες κι άσπρες, πάνω και κάτω και δίπλα απ’ το στεφάνι το δάφνινο. Ανέβηκε νυχοπατώντας, να μην την ξυπνήσει. Τη βρήκε μισοκοιμισμένη-μισοξύπνια στο κρεβάτι της. Έσκυψε, τη φίλησε και τη ρώτησε ψιθυριστά:
- Ρε μάνα, εσύ δεν είσαι που καταριόσουν τον Ολυμπιακό μια ζωή; Τι σ’ έπιασε τώρα και κρέμασες τη σημαία στο μπαλκόνι;
- Δεν μπορούσα, απάντησε η νησιώτισσα, να μη συμμετέχω στη χαρά των παιδιών μου.
- Ρε μάνα, εσύ δεν είσαι που καταριόσουν τον Ολυμπιακό μια ζωή; Τι σ’ έπιασε τώρα και κρέμασες τη σημαία στο μπαλκόνι;
- Δεν μπορούσα, απάντησε η νησιώτισσα, να μη συμμετέχω στη χαρά των παιδιών μου.
Ρε σεις, ποιητάδες μεγαλόσχημοι, που έχετε και απορίες. Η μάνα είναι ρε. Και θεός, και μη θεός, και τ’ ανάμεσο... Kαι όλα η μάνα.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Σύγγαυροι, γειά σας. Από την ερχόμενη βδομάδα θα είμαι τακτικός. Μου λείψατε.
Αντε ντε, να τα πουμε κι απο κοντα.
Ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο... Χίλια ευχαριστώ το ίδιο.
Και για το σχόλιό σου το ίδιο ισχύει, φίλε.
Δάκρυσα..
Καλό κάνει...
Υπεροχο αρθρο..να γραφεις πιο συχνα φιλε ιστοριες για αγριους...
παρεπιπτοντως η φαση μου θυμιζει την θεια μου..με αντρα και δυο μαντραχαλαδες γιους αρρωστους ολυμπιακους και τακτικοτατους θαμωνες καραισκακη/σεφ, η γυναικα εχει μια δεκαετια τωρα που καθημερινα διαβαζει ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ και ακουει ολους τους αγωνες απο το ραδιοφωνο...
Σαν τα μουτα τους την καναν την γυναικα οι καφροι τα ξαδερφια μου.....
Γεια σου, Κωστάρα αρχηγέ. Λίγο πολύ, όλοι έχουμε να θυμηθούμε ιστορίες για αγρίους.
Τα ωραία πράγματα έχεις την ανάγκη να τα μοιραστείς γιατί ξέρεις ότι δε σου ανήκουν και αισθάνεσαι ευγνώμων που τα βρήκες, έτσι δεν είναι; Συντονίστηκες με το σύμπαν πάλι.
Για το πρώτο που λες, έχουμε συνεννοηθεί απολύτως. Για το δεύτερο που λες, σ'ευχαριστώ. Πολύ, όμως.
Τι έγραψες, ρε Νικόλα; Και γαμώ τα άρθρα!
Και πού να βρεθούμε, να δεις πόσα έχω να σου πω... Τώρα, όμως, που δεν υπάρχει αγωνιστική δράση. Γιατί, άμα παίζει ο Θρύλος, δεν είμαστε για συζητήσεις...
Ορθόν!
Αν και δεν μου αρέσουν καθόλου τα καπέλα το παραπάνω με αναγκάζει να φορέσω ένα μόνο και μόνο για να σου αποκαλυφθω....
Ευγε φιλε.....
Να' σαι καλά, σύγγαυρε Κώστα.
speechless..Που λενε και οι αγγλομαθείς
Grazie mille, που λένε και οι ιταλομαθείς.
ο ορισμός της έννοιας ΠΟΝΗΜΑ στη συγγραφή!
αλλά ΠΟΝΗΜΑ όχι πνευματικού απλά κόπου, αλλά ψυχικού!
να είστε πάντα καλά εσύ και οι οικείοι σου, σύγγαυρε!
Κι εσύ να είσαι καλά, φίλε, με το προβοκατόρικο nickname... Όλοι να 'μαστε καλά, κι εμείς και οι άλλοι.
σύγγαυρε, επέτρεψέ μου να αποτάξω τον χαρακτηρισμό «προβοκατόρικο»,
πιότερο παραινετικό θα το χαρακτήριζα και βγαλμένο από προσωπικές εμπειρίες με υπολανθάνουσα αναφορά στην ευρωπαϊκή-σαξονική 7η Τέχνη (rennt, Lola, rennt).
Υ.Γ. όλοι να είμαστε καλά! (αυτοεξαιρούνται οἱ ἐντριβόμενοι εἰς τήν καλαύροπον τοῦ ποιμένος...) .
Χαχαχα! Είσαι ωραίος!
Poso wraia grafeis re an8rwpe
Κι εσύ πόσο με τίμησες με τούτο που είπες, ρε άνθρωπε;
Εντάξει, δεν έχω λόγια ρε φίλε. Βούρκωσα. Μπράβο
Πίεσε κι εσύ για τον καφέ, γιατί αυτός θα ξαναχαθεί πάλι.
Για μια στιγμή πήγα να βουρκώσω. Ευγε Νισσιε.
Γεια σου, φίλε μου KCS, που πάντα με τιμάς με τα λόγια σου.
Ανατριχιλα.
Χαίρομαι που σου άρεσε, φίλε Sandokan.
Πολυ ωραιο Νικο.
Θέλω να δω πότε θα ευαρεστηθείς να έρθεις κι εσύ στη δική σου, μπας και πιούμε εκείνο τον καφέ. Θα μου 'ρθεις όταν θα μου έχουν τελειώσει τα μαρουλόφυλλα και θα πάρεις τα @@ μου και θα κερνάς πάλι...
Δεν γαμιεται. Κατσε να κατεβει κι ο μαουνιερης απο πανω και θα κανουμε δυνατη εξοδο.
Τι Σολωμος και μαλακιες(το μονο μαθημα που πατωσα).Nissio επρεπε να μας εχουν βαλει στις εξετασεις που γραφει και αριστουργηματα.
Θα περάσεις στην πρώτη σου επιλογή. Αλλά, όπως και να'χει, προσπάθησε να αποσυνδέσεις τον "Κρητικό" απ'την εμπειρία των εξετάσεων. Δεν πρέπει να θυμάσαι το συγκεκριμένο έργο ως το κείμενο που έπεσε και "πάτωσες". Πρέπει να το διαβάσεις ήσυχα, χωρίς άγχος, χωρίς σκοπιμότητες, και να το απολαύσεις. Είναι ένα αληθινό αριστούργημα, και θα 'ταν κρίμα να καταχωριστεί μέσα σου με τρόπο αρνητικό.
Αριστουργηματική ανάρτηση...
Απόστολε, να τη διαβάσεις, σε παρακαλώ, και στη συμβία. Σοβαρά το λέω, καθότι τυγχάνουμε και ψωνάρες...
Της το είπα ΗΔΗ, με το που τη διάβασα... Μου το υποσχέθηκε και θα το κάνει σίγουρα.
Τη διάβασε και είπε δυο φορές: Τέλειο...τέλειο... Και γεμίσανε πάλι εκείνοι οι άτιμοι οι ρινοδακρυϊκοί πόροι μ΄εκείνο το διαυγές καφτό υγρό του έντονου ψυχικού παφλασμού...
Ε, σήμερις, δεν ξεκαβαλάω το καλάμι. Αύριο, βλέπουμε...
απο τη πρωτη σου προταση καταλαβα οτι θα μουκοβες τη μιλια για κανα μισαωρο....
ΝΑ ΝΑΙ ΚΑΛΑ ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΑΥΡΩΝ αλλα και των ΑΠΕΝΑΝΤΙ με τις αγωνιες που τραβανε...
Έτσι ακριβώς. Αλλά για να μην αγχώνονται οι μανάδες του κόσμου, πρέπει να βάλουν το χέρι τους και οι άρδακες και οι παράγοντες κι εμείς και όλοι...
Γεια σου ρε Nissie!
Πόσες οικογένειες και πόσα σπίτια άραγε να σκεπάζονται από την σκιά του έφηβου;
Σε κάποιο σπίτι όπως της νησιώτισσας κυματίζει στο μπαλκόνι, σε κάποιο άλλο πάνω στο τραπέζι μέσα από τον «Γαύρο» και τον «Πρωταθλητή», σε ένα τρίτο στην ριγωτή φανέλα που χοροπηδάει στο σαλόνι...
Να ζήσουν όλες οι Γαυροοικογένειες!!!
Τσίφη μου, τιτανοτρισμέγιστε...Μ' έπνιξαν τα τρέχοντα και είπα ν'ανοίξω το κουτί με τις μνήμες... Όλες οι οικογένειες να ζήσουν, και οι γαυρο-οικογένειες και οι άλλες και όλες.
"..."
ΑΠΛΑ nissios...
Γεια σου, φιλαράκι. Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σου.