Και φέτος τα Χριστούγεννα στο συνηθισμένο μας μέρος. Μαζί με το κορίτσι μου. Σαράντα δύο χρόνια τώρα... Πήραμε τηλέφωνο τον Λεχ, να πάει στο σπίτι να καθαρίσει τα γύρω-γύρω απ΄τα ξερά φύλλα. Αναρίθμητα, πεσμένα στο κόκκινο χώμα, στρώμα παχύ, καφετιά, σταχτιά, πορτοκαλιά, κίτρινα, πολύχρωμο χαλί ανάμεσα στις καστανιές, τις κερασιές, τις βαλανιδιές. Χαμός από δέντρα... Κι απέναντι το Αιγαίο. Καμαρωτό. Μ΄εκείνο το μοναδικά γλυκό του μπλε...

Φτάσαμε παραμονή, εγκατασταθήκαμε, ανάψαμε το τζάκι, στολίσαμε χριστουγεννιάτικα. Όλα όπως πρέπει. Χωρίς παρέα όμως τούτη τη χρονιά. Πρώτη μας φορά... Τα παιδιά, σημαντικές υποχρεώσεις τα κράτησαν μακρυά. Τ΄αδέλφια επίσης. Στους φίλους μας πάλι, έτυχαν προβλήματα σοβαρά κι έπρεπε να΄ναι κέντρο...

Όταν ησυχάσαμε απ΄τη...μετακόμιση, τηλεφώνησα ξανά στον Λεχ να περάσει απ΄το σπίτι να τον πληρώσω. Πολωνός, Ρωσοπολωνός για την ακρίβεια, ένα αγόρι 17 χρονών, που είχε έρθει ορφανό στην Ελλάδα μέσω κάποιου θείου του με ρίζες εδώ, πριν από 4 χρόνια, μαζί με την μικρότερη αδελφή του, την Ιρένα. Ζούσαν τα δυο τους στο γειτονικό χωριό. Αυτός, έκανε κάθε λογής δουλειές στα κτήματα, έβαφε, σοφάτιζε, έστρωνε πλακάκια, λίγα υδραυλικά, λίγα ηλεκτρολογικά, πολυτεχνίτης. Γερό παιδί. Άντρακλας για την ηλικία του. Η αδελφή του πάλι, συγύριζε εξοχικά σπίτια και κένταγε πανέμορφα όπως είχα μάθει, πουλώντας τα έργα της στην πλησιέστερη πόλη.

Ο Λεχ ήταν πάντα κεφάτος. Σοβαρός όμως στη δουλειά του. Συνεπής, εργατικός, πρόθυμος. Και πάντα διακριτικός. Χωρίς "ν΄απλώνεται", όπου δεν "παίρνει". Μ΄εκείνη την ξενόφερτη κουλτούρα, ξέρετε, της Μεσευρώπης, που την έχουνε από μικροί... Όταν έφτασε κι είπαμε εγκάρδια τα τυπικά, την ώρα της πληρωμής, μου΄ρθε έτσι στο ξαφνικό και για μια στιγμή τον ρώτησα:

- Τί ομάδα είσαι ρε Λεχ;

Εκείνος δίστασε λίγο, αναλογιζόμενος ίσως την πιθανή αντίδρασή μου, αλλ΄αμέσως μου απάντησε καθαρά, περήφανα θα΄λεγα:

- Ολυμπιακός, κυρ Απόστολε...

- Αλήθεια ρε Λεχ; Του είπα γελώντας πλατιά. Μπράβο σου ρε μάγκα... Κι εγώ, κι εγώ... Κι αμέσως μετά:

- Είσαι για γκανά καφέ;

Δέχτηκε ευχαρίστως, ενθουσιασμένος, με μια ελαφρά κοκκινίλα στα μάγουλα και τον έμπασα σπίτι...

Θα κάτσαμε καμιά ωρίτσα μαζί. Τον παρατηρούσα προσεχτικά. Τον εξέταζα, χωρίς να το καταλαβαίνει, προσπαθώντας όσο γίνεται να τον ψυχολογήσω. Μου΄δειξε σταράτος, ευθύς, ταιριαστός μ΄εμένα στις ιδέες του, ευγενικός, ενώ μου ξανακοκκίνισε πάλι κανα δυο φορές όταν τον κολάκεψα, κάνοντάς με έτσι να θυμηθώ τον Κάτωνα τον πρεσβύτερο: " Στους νέους να προτιμάς εκείνους που κοκκινίζουνε μάλλον, από΄κείνους που χλωμιάζουνε...". Φυσικά και μιλήσαμε κάμποσο για τον Θρύλο, όπου και διαπίστωσα ενημέρωσή του σε βαθμό...απορίας. Ψιλοδιάβαζε ελληνικά, έβλεπε όλα τα ματς του Ολυμπιακού, σε όλα τα σπορ, απ΄το κομπιουτεράκι του, ενώ ήταν ενήμερος ακόμα και για τα Μαρινάκεια...Έπη. Μέσες - άκρες.

- Λεχ, του είπα, θες να΄ρθετε με την αδελφή σου τ΄απογεματάκι από΄δω για κανα γκαφέ, κανα τσιπουράκι; Αν δεν έχετε βέβαια τίποτ΄άλλο να κάνετε...

Σάστισε για λίγα δευτερόλεπτα, πάλι μια ελαφριά κοκκινωπή απόχρωση στα ζυγωματικά του απ΄την έκπληξη, μα όταν είδε την αποφασιστικότητα της ειλικρίνειας στο ύφος μου, δεν άργησε να μου απαντήσει καταφατικά, ξεφυσώντας σαν να΄βγαζε κάποιο έντονο συναισθηματικό φορτίο απ΄την ψυχή του...

- Ελάτε κατά τις εφτά; Καλά είναι... Τί λες;

Μας ήρθαν ακριβώς στις εφτά. Η Ιρένα έφερε κάτι μοσχομυριστά ζαχαρωτά - πολωνέζικα μας είπε - που΄χε φτιάξει μοναχή της. Κάτσαμε στο σαλόνι. Κουβεντολόϊ, αναμνήσεις και βιώματα απ΄το Περέβατσι, ένα προάστιο της Βαρσοβίας όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τούτα τα παιδιά πριν έρθουν σ΄εμάς, τους είπαμε και μερικά δικά μας, άρχισαν να φθάνουν και κάτι σεμνά τσιπουράκια, σε αντίθεση με τα μεζεδάκια της κυράς μου... Μουσικίτσα χριστουγεννιάτικη, μας τραγούδησαν πολωνέζικα και κανα δυο ρώσικα καλαντοτράγουδα, εμείς τα γνωστά ημέτερα ( τα ξέρανε κι αυτοί...) κι όταν πια η ώρα πλησίαζε 10 το βράδυ, το...τρανζίσιον, που λένε, στην γαλοπούλα ήταν - χυδαϊστί - φυσικό κι επόμενο...

Στο τραπέζι το κέφι φούντωσε. Τα παιδιά το χαιρόντουσαν ειλικρινά. Είχαν "ανοιχτεί", γελάγανε - κι εμείς μαζί τους - συνέχεια, αλλά πάντα με μια δυσεύρετη για την εποχή μας σεμνότητα, έναν σεβασμό, μια συμπεριφορά που΄λεγε " ξέρω πού είμαι, μ΄αρέσει, θα ξεδώσω, αλλά θα προσέχω κιόλας...". Τα τσίπουρα, είχαν αντικατασταθεί τώρα από ντόπιο κόκκινο κρασάκι. Λογικές ποσότητες. Ποσότητες αλληλοσεβασμού μεν, αλλά η ροή του κεφιού, δυνάμωνε συνεχώς. Όλο και περισσότερο...

Αφού φάγαμε και περάσαμε στο σαλόνι, μπρος στο τζάκι, την ώρα του γλυκού, ρώτησα άξαφνα τον Λεχ:

- Το ξέρεις το RATM Λεχ; ( το "ρε" το΄χα κόψει, για λόγους βαθύτερου - τ΄ομολογώ - ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς τα παιδιά )

Δεν το΄ξερε... Έτσι, τον πήρα στην κυριολεξία απ΄το χέρι και τον κάθησα μπροστά στον υπολογιστή. Δίπλα μας στρώθηκε και η Ιρένα. Φτάσαμε σβέλτα στο RATM και, βέβαια, ιδού πεδίον...καθηγητικής δόξης λαμπρόν ενώπιόν μου, οπότε...βουρ στον πατσά!

Άρχισα καταρρακτωδώς να του μιλάω... Πότε ξεκίνησε, ποιοί το ξεκίνησαν, ποιός είναι η ψυχή του RATM, τί θέματα καλύπτει αυτή η μοναδική οπαδική ιστοσελίδα, γιατί είναι μοναδική, ποιά η φιλοσοφία της, τον πήγα σε παλιούς παιχταράδες και αγώνες του Θρύλου ξεκινώντας από Μουράτη και Μπέμπη, περνώντας σε Σιδέρη, Γιούτσο, Υβ, Ρομέν, Αναστόπουλο, Τζιοβάνι, Ριβάλντο, Τζόρτζεβιτς, μέχρι που τον έφτασα στους σημερινούς άσους της ομάδας.... Κατήχηση, ταξίδι - ιεροτελεστία, πτήση στον κυβερνοχώρο γεμάτη από οίστρο ΓΑΥΡΟΣΥΝΗΣ...

Μ΄άκουγε για ώρες, γιατί πέρασαν ώρες, όλο προσοχή. Εμβριθώς. Πού και πού με ρώταγε, προκειμένου να ξεκαθαρίσει, να ολοκληρώσει μέσα του πράματα... Το ίδιο και η Ιρένα. Κοιτούσαν επίμονα πότε τη οθόνη, πότε το πρόσωπό μου... Χαιρόντουσαν ολόκαρδα τούτη την πλοήγηση στα ερυθρόλευκα νερά του Δαφνοστεφανωμένου πελάγους. ΤΟ΄ΔΕΙΧΝΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ.

Ήταν ένα γερό μάθημα Ολυμπιακοφροσύνης. Απ΄τον καλύτερο δάσκαλο: ΤΟ RΑΤΜ. Εγώ ήμουνα μόνο το εργαλείο. Ο πομπός, ο φάρος ( ο πραγματικός, όχι ο...ξέκωλος ), ήταν ετούτος ο ιστότοπος.

Οι ώρες πέρασαν, νεράκι... Ούτε που το καταλάβαμε πως σχεδόν ήθελε δυο βήματα για να ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ... Απίστευτο. Είχαμε παρασυρθεί κι οι τρεις μας σ΄αυτόν τον ανεπανάληπτο χορό... Η κυρά, είχε αποσυρθεί ν΄αναπαυτεί - απόλυτα δικιολογημένα - ύστερα από τόση και τέτοια ολοήμερη λάτρα...

Κι΄ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού... Τα φίλησα στην αυλόπορτα σαν να΄τανε παιδιά μου, και πριν ανηφορίσουν με το φακό αναμμένο για το χωριό, είπα στον Λεχ:

- Λεχ, στάσου μια στιμή...

Γύρισα γρήγορα σπίτι, πήρα ένα απ΄τα δυο κασκόλ του Ολυμπιακού που΄χα κρυμμένα, βγήκα έξω και το φόρεσα στο λαιμό του Λεχ. Το παιδί κόντεψε κυριολεκτικά να πέσει κάτω απ΄την κατάπληξή του. Άκουσα επιφωνήματα, κάτι σαν πολωνέζικες λέξεις, μαζί με δικά μας "ευχαριστώ" και ίσως, ίσως ( δεν παίρνω όρκο, μιας κι είχε ακόμα σκοτάδι ) να διέκρινα κάποια υπερβολική δόση...υγρασίας στα μάτια του φίλου μου. Σαν να΄χε παραγυαλίσει το φως του φεγγαριού στις ίριδές του...

- Να΄σαι περήφανος για την επιλογή σου, του είπα. ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ...

-  Το ξέρω, το ξέρω, μου απάντησε με κάπως σπασμένη τη φωνή... Το ξέρουμε, το ξέρουμε... Επανέλαβε ψυθιριστά και πολύ ζεστά, επιβεβαιώνοντας η Ιρένα...

Τα παιδιά ανηφόρισαν σταθερά και στρίψανε μετά απο λίγο στον κεντρικό, που΄βγάζει στο χωριό. Έβλεπα το φακό ανάμεσα στα δέντρα ν΄ανεβοκατεβαίνει, να βραδυπορεί, να επιταχύνει κι ήξερα πού ήντουσαν. Σαν να χορεύανε... Μέχρι που χάθηκαν.

ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ, το απόγευμα, είδα ξαφνικά την Ιρένα να΄ρχεται σπίτι κρατώντας τούτη τη φορά ένα μεγαλούτσικο λευκό μακρόστενο κουτί μ΄έναν μεγάλο κατακόκκινο φιόγκο στο κέντρο του. Όταν με πλησίασε, χαιρετηθήμαμε εγκάρδια, δείχνοντάς μου τα κατάλευκα δόντια της. Θα΄ταν γύρω στα 14 ίσως 15, με φυσικό ξανθό σγουρό και μακρύ μαλλί, γαλαζοπράσινα μάτια, ψιλή κορμοστασιά...

- Αυτό για σας κυρ Απόστολε, μου΄πε μ΄εκείνο το άξαν το ξενικό...

- Τί΄ν΄αυτό Ιρένα; Μα τίιι κάνεις; Το άνοιξα μπροστά της κι είδα μεσ΄στο κουτί ένα υπέροχο, κεντημένο με λαϊκά πολωνέζικα προφανώς μοτίβα, γυναικείο μαντήλι λαιμού...

- Για την κυρία Φούλα, μου είπε...

Την ευχαρίστησα συγκινημένος, όταν την άκουσα να μου λέει με φωνή και γλώσσα "σπασμένη":

- Ξέρετε, κυρ Απόστολε, είμαστε 4 χρόνια εδώ...Ελλάδα και είναι πρώτη φορά που μας βάζει κάποιος Έλληνας  σπίτι του... Χριστούγεννα, πιο πολύ... Ευχαριστούμε πολύ... Λεχ κι εγώ...

- Εεεε...είμαστε φίλοι καλοί τώρα πια Ιρένα, απάντησα. Έτσι δεν είναι;

Μου χάρισε, συγκατανεύοντας με τη γνωστή κίνηση του κατάξανθου κεφαλιού της, ένα απ΄τα γλυκύτερα χαμόγελα της ζωής μου και γύρισε να πάρει την ανηφορίτσα για το χωριό. Την παρακολουθούσα που έφευγε μέσα απ΄τις καστανιές, ψιλοχάθηκε, όταν άκουσα ξάφνου τρεχαλητό και την αντίκρυσα να με κοιτάει σηκώνοντας ψηλά και τα δυο της χέρια και βγάζοντας δυνατά φωνή. Κραυγή, θα την έλεγα:  Α! - λύμπια - κός!  Α! - λύμπια - κός!  Μπρά - βοοο!  Μπρά - βοοο!  Ίσως να εννοούσε " ζήτωωω" και δεν ήξερε πώς να το πει ελληνικά... Εξαφανίστηκε γρήγορα στον κεντρικό δρόμο...

Γύρισα και μπήκα σπίτι, χαμογελώντας. Κοίταξα σε μια γωνιά τις εικόνες. Η Παναγία, ο Αη Θανάσης, ο Προφητηλίας... "Μωρ΄ θα χώσω εγώ μια μέρα κάπου΄δω και τον Μουράτη...", σκέφτηκα.

Έξω, στο υπέροχο Αιγαίο, είχε σηκωθεί ανάλαφρο κυματάκι απ΄την Τραμουντάνα. Κάθησα μπροστά στο τζάκι. Έπιασα τον επιμηριαίο υπολογιστή μου και ξεκίνησα να χτυπώ τα πλήκτρα: " ΕΝΑΣ ΠΟΛΩΝΟΣ ΠΟΥ ΚΟΚΚΙΝΙΖΕ ΣΥΧΝΑ  -  ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤ....