Υπάρχουν άνθρωποι και ιδέες που δεν γερνάνε με τίποτα. Που η Φύση και το Θείο τους έδωσε σάρκα και οστά για να φωτίζουν, για να συσσωρεύουν πιστούς. Τους εμπιστεύτηκε την ύψιστη αποστολή σ' αυτή τη ζωή. Να προσφέρουν! Υπάρχουν άνθρωποι που όσο και να μεγαλώνουν δεν χάνουν τη νιότη τους. Υπάρχουν ιδέες που όσο και να διαχέονται δεν χάνουν ποτέ το νόημά τους.

Ο "Αιώνιος Έφηβος" συγκεντρώνει και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά. Είναι Άνθρωπος και Ιδέα, ταυτόχρονα. Η μεγάλη προσφορά των ιδρυτών του Ολυμπιακού οι οποίοι εξακολουθούν να ζουν ανάμεσά μας, σε πείσμα του αμείλικτου προορισμού όλων των εφήμερων αυτού του κόσμου.

Ο Ολυμπιακός ζει μέσα μας και ανάμεσά μας. Ζει μεταξύ των ζωντανών και των πεθαμένων. Ζει στα μπαλκόνια των σπιτιών μας, σαν σημαία που κυματίζει ανάλογα με τις διαθέσεις του Αιόλου, αλλά ζει και πάνω στους τάφους κείνων που έφυγαν και απέκτησαν Διαρκείας για την ουράνια εξέδρα, με μια ερυθρόλευκη σημαία να ξεδιπλώνει τις ρίγες της σε κάθε πνοή του ανέμου, πάνω από το μαρμαρένιο τελευταίο σπίτι τους, σαν πειστήριο της Αιωνιότητας της Ζωής και της Ιδέας. 

Ο Θρύλος ναυπηγήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '20 στους ταρσανάδες της καρδιάς των ιδρυτών του, στα όρια της φαληρικής θάλασσας και της αττικής γης και καθελκύστηκε σαν Θρυλικό σκαρί, στη δεκαετία του ΄50, αφού στα δίχτυα του πιάστηκαν τρόπαια, συνειδήσεις και ανείπωτες χαρές. Σαν ταπεινή τράτα ξεμύτισε στ' ανοιχτά για να δρέψει τις ψαριές που θα τον μετέτρεπαν, μια μέρα, σε φαλαινοθηρικό της ψυχής μας.

Κόκκινο και λευκό, αδρές φυσιογνωμίες μιας Ελλάδας που μας έκαναν να την ξεχάσουμε, ο Θρύλος αψήλωσε. Μαθήτεψε πάνω στο κάρβουνο και έκανε το αγροτικό του στα ξερά του ελληνικού ποδοσφαίρου μόνο και μόνο για να το ποτίσει με αγάπη ανείπωτη, που γεννά το όργωμα με νίκες και περηφάνεια.

Τί κι αν συγκέντρωσε πάνω του το φθόνο των "απίστων". Καμμία μαχαιριά και κανένα δηλητήριο δεν μπόρεσε να ματώσει την αφοσίωσή μας στον "Αιώνιο Έφηβο". Κανένας "Τύραννος" δεν μπόρεσε να διαλύσει τον ιστό απο χάλυβα από τον οποίο είναι φτιαγμένο, πόντο με τον πόντο, το σκαρί του Θρύλου.
Κι αυτό  γέννησε ακόμα περισσότερο φθόνο. Η ανθρώπινη φύση δεν αποδέχεται εύκολα, την αγνή και αμόλυντη αγάπη.

Ο Θρύλος έπλευσε σε όλες τις θάλασσες του κόσμου και μεταλαμπάδευσε το φώς του. Και οι πιστοί αυξήθηκαν και πλήθυναν σαν την παραβολή της Καινής Διαθήκης και ο χρόνος δεν βάρυνε πάνω του.

"ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ", φωνάζουν οι μεγάλοι.
"ΚΥΠΕΛΛΟ" φωνάζουν τα πιτσιρίκια...

Μια διαπλοκή γενεών που τις θρέφει η απόλυτη αφοσίωση στη μεγαλύτερη ομάδα στον πλανήτη. Στον οργανισμό που άπλωσε τα κύτταρά του σε όλα τα πεδία των αναίμακτων αγώνων, στον αθλητισμό.

Ακόμη και τ' αστέρια τον ζήλεψαν! Και κατέβηκαν από το στερέωμα για να πάρουν λίγη...ευχούλα από το μεγαλείο του! Και Δέκα και Είκοσι και Τριάντα και Σαράντα... Και ράφτηκαν στο φανελένιο σαρκίον του κι έρχονται κι άλλα. Αν στρέψετε τη ματιά σας στον βραδυνό ουρανό, θα τα δείτε να κατεβαίνουν ακόμη...

http://youtu.be/1NMnxC_reqY
http://youtu.be/Uyr3UL_CJB0
http://youtu.be/d4r7F6Y0NX8

Αδάμ Αδαμόπουλος