Σε αλλοτινούς καιρούς το να αμύνεσαι μαζικά και απεγνωσμένα σου εξασφάλιζε τη δόξα. Ύμνοι αναπέμπονταν για τους «ήρωες», που γνώριζαν μόνο το πώς να κλωτσήσουν το τόπι όσο το δυνατό μακρύτερα. Μακρύτερα και ψηλότερα, στα αμπελοχώραφα ει δυνατό, καθώς έτσι διασφαλιζόταν η παροχή πολύτιμου οξυγόνου στα μετόπισθεν.
 
Πέρασαν τα χρόνια πέρασαν άνθρωποι κι ανθρωπάκια, τα κόζια άλλαξαν ψηλώσαμε τρώγαμε καλύτερα και περισσότερο, γινήκαμε πιο έξυπνοι –ή έστω, πιο ξύπνιοι- κι αποκτήσαμε φιλοδοξίες. Μάθαμε ακόμη και το πώς να κοιτάζουμε στα μάτια τους αλλοτινούς δυνάστες μας, το πώς να τους πληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα. Μάθαμε να ανταποδίδουμε πικρά τα χτυπήματα, τιμωρία για την υπεροψία και την αλαζονεία τους.
 
Κι έτσι, με χρόνια με καιρούς, την Βασιλεύουσα μπορεί να μην την επήραμε, αλλά το κάστρο της υπερόπτριας Γιουνάιτεντ, το καταδεφίσαμε.  
 
Ήρθαν, που λέτε, τα εγγλεζάκια, αλαζονικά, «πιφ…βρωμεί η Coca Cola στόου Ελλάντα», δεν καταδεχτήκανε ούτε καν προπόνηση να κάνουν στο νοτισμένο χορτάρι του Ρέντη, «πιφ… βρωμεί λάχανο και μαρούλι από τη Λαχαναγκοράου» κι ήρθανε, με γεμάτες τις τσεπάρες τους και με άδεια κεφαλή, σίγουροι για το πάρσιμο του λιμανιού.
 
Αμ δε!

Δε σφάξανε πουλάκια μου…
 
Εδώ είναι το κάστρο του Βαγγέλη, του Μίτσελ, των  παιχτών μας. Δεν το παίρνεις εύκολα τούτο το καστρί. Έχει 33.000 πολεμίστρες για τους απλούς στρατιώτες και 11 θέσεις μάχης, στον αγωνιστικό χώρο. Όλες πιασμένες από λιοντάρια.
 
Μπήκαν τα λιοντάρια στην αρένα και δεν αφήκανε αφύλακτο κανένα!
 
Όπου έτρεχαν τα ροδαλά εγγλεζάκια, υπήρχαν δυό κομμάντα δικά μας και τους κοκκίνιζαν τα κωλαράκια!  
 
Κι ενόσο τα κωλαράκια τσούζανε, άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα βόλια...

Στο δεύτερο βόλι ορκίζομαι, μα τον Τουτάτη, σα να πήρε το μάτι μου τον Κάμπελ να βγάζει τη γλώσσα του περιπαιχτικά, τη στιγμή που έκανε την «ποδίτσα» στο εγγλεζάκι...
 
Το χθεσινό πακέτο -εμφάνιση και αποτέλεσμα- είναι έργο Μίτσελ.
(Θυμηθείτε τί έγραφα για τον προπονηταρά μας τον περασμένο Οκτώβριο...
http://redsagainsthemachine.gr/articles/131024/lo-siento-senor)

Πολλοί αναζητούν τους λόγους για τους οποίους ο Ολυμπιακός υψώνει διαρκώς, το ανάστημά του. Η εξήγηση, για μένα είναι απλή: Η διοίκηση Μαρινάκη είναι σαφώς εξωστρεφής, σε σύγκριση με τη διοίκηση του τιτάνα Κόκκαλη. Συνάπτει συμφωνίες με παγκόσμιους οργανισμούς. Αναμειγνύεται ολοένα περισσότερο σε φιλανθρωπικό έργο. Εμπλέκεται σε σημαντικές οικονομικές δοσοληψίες με γνωστές ομάδες στο εξωτερικό, πουλώντας και αγοράζοντας ποδοσφαιριστές. Στελεχώνεται με ανθρώπους-προσωπικότητες στο χώρο. Τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να γίνονται ορατά. Η ομάδα αντιμετωπίζεται "αντικειμενικά" από τη διαιτησία που αποτελούσε μόνιμο αγκάθι στα πλευρά της. Με προπονητές, ανθρώπους εθισμένους στις νίκες και στα τρόπαια δημιουργεί ποδοσφαιριστές άτρωτους στην λάμψη των αντιπάλων τους. 

Έτσι λοιπόν  ήρθε και το χθεσινό 2-0 για της …αμύνης τα παιδιά - ποιητική αδεία φυσικά, καθότι ο Ολυμπιακός είναι η κατ' εξοχή ελληνική ομάδα που ουδέποτε προσέφυγε σε συνειδητό "ταμπούρι".