Σήμερα θα συνεχίσουμε το θέμα με τη γκυριότητα του γηπέδου της Λεωφόρου. Είδαμε στα προηγούμενα άρθρα δεκάδες αποκόμματα εφημερίδων που λύνουν πάνω κάτω το ζήτημα, αλλά τώρα θα τα κάνουμε πενηνταράκια μπας και βάλουν μυαλό τα ζέλια, καθώς ο εγκέφαλός τους είναι αντιστρόφως ανάλογος με τη σούφρα τους. Τα ζέλια το λοιπόν επικαλούνται, χωρίς να το λένε βέβαια πάντα ξεκάθαρα, χρησικτησία ως τίτλο για τη γκυριότητα του ακινήτου της Λεωφόρου. Τι είναι όμως αυτή η περιβόητη χρησικτησία; Δεν είμαστε νομικοί βέβαια, αλλά τα παρακάτω μπορείς εύκολα να τα τρυγήσεις από το διαδίχτυο. Για να αντιληφτούμε τη χρησικτησία, πρέπει να κάμωμε μια στάσις για να δούμε τι σημαίνει η νομή ενός πράγματος: Η νομή είναι η φυσική εξουσία πάνω στο πράμα με διάνοια κυρίου. Θέλει το λοιπόν δύο πράματα η νομή για να λογίζεται τέτχοια. Φυσική εξουσία στο πράμα (που συμπίπτει χοντρικά με τη γκατοχή) και διάνοια κυρίου. Η τελευταία είναι μια ψυχολογικιά κατάστασις, κατά την οποία ο νομέφς αισθάνεται κύριος και συμπεριφέρεται σα ντέτοιος. Είναι η θέληση του να είναι κάπχοιος κύριος του πράγματος, να έχει πρόθεση ιδιοποίησής του. Διάνοια κυρίου δεν έχει ο θεματοφύλακας (για τα κινητά, σε σύμβασις παρακαταθήκης), έχει διάνοια θεματοφύλακα, κι ας έχει τη γκατοχή του πράγματος. Διάνοια κυρίου δεν έχει όποιος κατέχει το πράγμα με διάνοια χρησάμενου σε σύμβαση χρησιδανείου και ακριβώς ΔΙΑΝΟΙΑ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΕ ΔΙΑΝΟΙΑ ΜΙΣΘΩΤΗ.

Αφού διεφκρινίσαμε την έννοια της νομής, πάμε τώρα στη χρησικτησία. Χρησικτησία το λοιπόν είναι ένας πρωτότυπος τρόπος κτήσης κυριότητας ενός πράγματος (δεν είναι δηλαδή παράγωγος τρόπος που βασίζεται σε κάποιο προγενέστερο δικαίωμα, όπως όταν για παράδειγμα μεταβιβάζεται με οποιαδήποτε αιτία- πώληση, δωρεά κλπ ένα πράμα κινητό ή ακίνητο), σύμφωνα με την οποία αφόσον κάπχοιος έχει τη νομή ενός πράγματος δεκτικού χρησικτησίας για ένα χρονικό διάστημα, αποκτάει και τη γκυριότητά του. Το χρονικό διάστημα που απαιτείται είναι:

1) δέκα χρόνια αφόσον α) ο νομέφς είναι καλόπιστος (θεωρεί δηλαδή έστω εσφαλμένα ότι το πράμα είναι δικό του, πχ το απέκτησε με άκυρο συνεβόλαιο) και β) έχει νόμιμο ή νομιζόμενο τίτλο (μεταγραμμένο στο 'ποθυκοφυλακείο). Τούτο δω το πράμα λέγεται ταχτική χρησικτησία.

2) είκοσι χρόνια για τα οποία αρκεί απλώς η νομή, χωρίς να απαιτείται η καλή πίστις. Εφτούνο λέγεται έχταχτη χρησικτησία.

Αυτονόητο είναι ότι η ζέλα επικαλείται έκτακτη χρησικτησία, καθώς δεν έχει φαντάζομαι να παρουσιάσει συμβόλαιο μεταβιβαστικό του ακινήτου της Λεωφόρου, μεταγραμμένο κιόλας.

Αφού ξεκαθαρίσαμε τη βάση στην οποία θα πατήσουμε, πάμε τώρα στο φλέγον ζήτημα, αυτό με το "πράγμα δεκτικό χρησικτησίας". 

Με βάση το Ν. ΔΞΗ/1912 και τα διατάγματα που ακολούθησαν σε εκτέλεσή του μέχρι το 1930, απαγορεύτηκε χοντρικά η χρησικτησία σε βάρος του Δημοσίου. Για να ισχύσει χρησικτησία σε βάρος του Δημοσίου έπρεπε αυτή να έχει συμπληρωθεί στις 11/9/1915 και επειδή τότενες το απαιτούμενο για τη συμπλήρωση χρησικτησίας διάστημα νομής του πράγματος ήταν 30 έτη, καθώς εφαρμόζονταν οι διατάξεις του βυζαντινορωμαϊκού δικαίου, αυτό σήμαινε ότι οι πράξεις νομής έπρεπε να έχουν ξεκινήσει το Σεπτέμβρη του 1885 το αργότερο, προκειμένου να έχει συμπληρωθεί το απαιτούμενο χρονικό διάστημα το 1915. Πράξεις νομής παρεμπιπτόντως είναι οι υλικές πράξεις που αρμόζουν στο γκύριο του πράματος με τις οποίες εξωτερικεύει αυτή του τη μπζυχολογικιά διαθεσις να είναι κύριος. 

Με το ΝΔ 31/1968 εξισώθηκαν οι Δήμοι και Κοινότητες με το Δημόσιο ως προς τη νομική τους αντιμετώπισις και έτσι έκτοτε ΧΡΗΣΙΚΤΗΣΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΔΗΜΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΗ. Για να αποκτήσεις ως εκ τούτου με χρησικτησία σε βάρος Δήμων, έπρεπε να έχεις συμπληρώσει την εικοσαετή νομή που όριζε ο ΑΚ του 1946 την ημέρα δημοσίεψης του άνω Νομοθετικού Διατάγματος, ασούμε χοντρικά το Δεκέμβρη του 1968. Θα έπρεπε δηλαδής να έχουν ξεκινήσει οι πράξεις νομής το Δεκέμβρη του 1948.

Στα προηγούμενα άρθρα διαπιστώσαμε το πόσο αισθανόταν κύριος ο βάζελος στο γήπεδο της Λεωφόρου. Στην αρχή η ζέλα μπήκε ως μισθώτρια στο ακίνητο. Με το ψήφιζμα του 1927, η σύμβασις μετετράπη σε χρησιδάνειο με νόμο του Κράτους. (Εδώ ανοίγουμε άλλη μια παρένθεσις για να εκφράσουμε την απορία μας πώς το Ελληνικό Δημόσιο με Ψήφιζμα, ήγουν Νόμο του Κράτους αφξημένης τυπικής ισχύος, παραχώρησε κατά χρήση στη ζέλα ακίνητο το οποίο ανήκε στο Δήμο Αθηναίων. Η απορία είναι ρητορικής φύσης, καθώς είναι γνωστό ότι καθόσον αφορά τους ζελέδες δεν υπάρχουν ούτε νόμοι ούτε αξιώματα. Υπάρχει μόνο η απεριόριστη αβάντα του Ελληνικού Δημοσίου. Υπάρχει και μια άλλη απορία, το πώς ενώ η χώρα είχε χίλια μύρια προβλήματα- θυμίζουμε ότι ακόμα δεν είχαν ολοκληρωθεί οι διαπραγματεύσεις για τη διευθέτηση του προσφυγικού ζητήματος που έληξε με τη συνθήκη της Άγκυρας το 1930- εντούτοις έβρισκε χρόνο και διάθεση για να αβαντάρει την αγαπημένη ομάδα του Δημοσίου, παραχωρώντας της τη χρήση γης που δεν ανήκε στο Δημόσιο). 

Για όσους δε γκζέρουν ή κάνουν ότι δε γκζέρουν, χρησιδάνειο είναι μια σύμβασις κατά την οποία ο χρήστης δώνει στο χρησάμενο (κι άντε τώρα να βγάλεις άκρη από το γκώδικα που αποκαλεί αυτόν που δώνει το πράγμα στον άλλον "χρήστη" κι όχι αυτόνανε που το χρησιμοποιεί) ένα πράμα, κινητό ή ακίνητο χωρίς αντάλλαγμα και ο χρησάμενος έχει την υποχρέωσις να το επιστρέψει. Η δωρεά ακινήτου αντίθετα που λένε κάτι εξυπνάκηδες θέλει συμβολαιογραφικό έγγραφο και μεταγραφή. Χώργια που θέλει και δήλωση φόρου δωρεάς και καταβολή του σχετικού φόρου. Σ' αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι και το χρησιδάνειο υπόκειται σε φόρο τελών χαρτοσήμου, 3,6% στην αξία της σύμβασης. Είναι πιο βέβαιο κι από το ότι οι ζελέδες έχουν μεγάλα αφκιά ότι τέτοιο χαρτόσημο δε γκαταβάλλει η ζέλα και στην ανάρτηση που θα κάνουμε, όταν θα κλείσουμε το θέμα, θα υπολογίσουμε ποιο είναι το ποσό που θα έπρεπε να καταβάλλεται ετησίως στο ελληνικό δημόσιο για τη χρήση του γηπέδου, έτσι για να κάνουμε χάζι για άλλη μια φορά το πόση εύνοια έχει η ομάδα του Δημοσίου, όχι μόνο από το χουβαρντά Δήμο Αθηναίων, αλλά και από το Δημόσιο με τη μη είσπραξη οφειλομένων φόρων.
Μπορεί κάποιος ο οποίος έχει τη γκατοχή του πράγματος δυνάμει μιας έννομης σχέσης (μισθωτής, χρησάμενος, συγκύριος) να αρχίσει να το νέμεται για δικό του λογαργιαζμό; Βεβαίως, αφόσον βέβαια κοινοποιήσει στο γκύριο αυτή του τη μπρόθεση. Περιμένουμε λοιπόν απ' όσους υποστηρίζουν ότι η ζέλα είχε και τη νομή του ακινήτου της Λεωφόρου  και άρα χρησιδέσποζε το πράγμα να μας δείξουν αυτή τη δήλωση της ζέλας κοινοποιημένη με δικαστικό επιμελητή στο Δήμο Αθηναίων πριν από το Δεκέμβρη του 1948. Μέχρι τότε οι συζητήσεις σχετικά με τη γκυριότητα του ακινήτου είναι αυτό που στη νομική αποκαλούν "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν" (tres cantant et duos saltant) κατά τη γνωστή ρήση του Παπινιανού. Μ' άλλα λόγια ύστερα απ' αυτό το σημείο, κλείνουμε τα βιβλία και ταξιδεύουμε σ' αυτόν το μαγικό πράσινο κόζμο όπου όλα είναι δυνατά. Ένα γκόζμο όπου μπορείς δηλαδή να είσαι ταυτόχρονα μισθωτής και χρησάμενος ενός πράγματος στο οποίο παράλληλα και να χρησιδεσπόζεις, ένα πράγμα που σου έχει παραχωρηθεί για χρήση με νόμο από το Κράτος ενώ ανήκε στο Δήμο, ένα πράγμα το οποίο έχεις καταλήξει όχι μόνο να χρησιμοποιείς σα δικό σου, αντίθετα με τους όρους της παραχώρησης, αλλά και να έχεις πείσει το γκόζμον όλον ότι το γήπεδο σου ανήκει. Υπήρχε κι ένα πράσινο σάιτ που σε ταξίδευε τζάμπα σ' αυτή τη μαγεία, αλλά τώρα έχει απομείνει μόνο ένα φτωχομπλογκ, αλλά με τέτοια επιρροή στη ζέλικη ψυχή που ακόμα και τώρα θα βρεις ζελέδες να σου αραδιάζουν λινκς απ' το σάιτ αυτό που δεν οδηγούν πουθενά, ή μάλλον οδηγούν στις αποδείξεις ότι το γήπεδο ανήκει στο Μπόα. Η πράσινη ψυχή χλαίει σκυφτή απάνου στα ιντερνετικά συντρίμμια του γεπέδου.
Συνοψίζοντας: ο Πόα κατέχει το ακίνητο ως μισθωτής (μάλλον) καθώς κατέβαλε έστω και συμβολικό μίσθωμα μέχρι και τη δεκαετία του '60. Αν δεν είναι έτσι, κατέχει το ακίνητο ως χρησάμενος. Σε κάθε περίπτωση δεν ανακοίνωσε τη μπρόθεσή του να νέμεται το ακίνητο για δικό του λογαργιαζμό κι έτσι λύνουμε το θέμα της κυριότητας του γηπέδου που παραμένει στα χέρια του Δήμου Αθηναίων. Στη ζέλικη ψυχή όμως το γήπεδο είναι δικό τους. Και νομίζω ότι δεν είμαστε πολύ μακριά από το σημείο που κάποιο πράσινο επιστημονικό μπλογκ θα ανεβάσει καμιά ανάρτηση για το πώς τους ανήκει κανα γήπεδο Καραϊσκάκη. Στο κάτω κάτω κι αυτό του Δημοσίου είναι και ό,τι είναι δημόσιο ανήκει στο μπαθαναϊκό.