ΑΜΠΙΝΤΑΛ: Τί συγκράτησα απ΄τον αποχαιρετισμό του...
Γράφτηκε απο apostolos gaganis στις 17:05 | 19-12-2014
Κάθησα και παρακολούθησα την μεσημεριανή, αποχαιρετιστήρια συνέντευξη του Ερίκ Αμπιντάλ. Ενός νέου ανθρώπου πάνω απ΄όλα, που τα΄βαλε νικηφόρα με ένα από τα σοβαρότερα γεγονότα που μπορεί να συμβούν στη διάρκεια της ζωής κάποιου, σε επίπεδο προσωπικής υγείας. Το σοβαρότερο, πιθανότατα. Θα γράψω λοιπόν τί συγκράτησα απ΄αυτήν, όχι μέσα από το σύνηθες δημοσιογραφικό πρίσμα, αφού δεν είμαι δημοσιογράφος ( θα γίνω βέβαια στο τέλος, πού θα μου πάει...), αλλά με την οπαδική και την αλλοτινή, μα πάντα παρούσα, επαγγελματική μου ματιά... Εξάλλου, ο τρόπος παρουσίασης της είδησης στα διάφορα αθλητικά σάϊτ και συμβατικά έντυπα, θα΄ναι ( και είναι ) πάνω - κάτω γνωστός, στυλιζαρισμένος. Προσέξτε, όχι κακός, μα περίπου τυποποιημένος... Ε! Επειδή το R.A.T.M. είναι διαφορετικό απ΄τ΄άλλα μέσα αθλητικής και ειδικότερα οπαδικής επικοινωνίας, εγώ απλά θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω αυτό τον χαρακτηρισμό, απαριθμώντας ό,τι ΄΄μου΄μεινε΄΄ περισσότερο..
1. Παρόντες συμπαίκτες του, πρόσεξα τέσσερις. Ρομπέρτο, Μποτία ( με υποβοηθητική βακτηρία), Κασάμι και Ντουρμάζ. Άλλους, δεν είδα. Και ούτε έναν Έλληνα. Τουλάχιστον, αρχηγό, μιας και η περίπτωση ήταν ιδιαίτερα ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ. Λέει τίποτα αυτό;
2. Γενικά, η ατμόσφαιρα είχε έναν έντονα συγκινησιακό χαρακτήρα... Ας περιγράψω τον πρωταγωνιστή, μιας και οι άλλοι - με εξαίρεση τον Καρεμπέ, λόγω προσωπικής ακτινοβολίας - δεν είχαν κάποιον ιδιαίτερο ρόλο. Αναμενόμενο, ιδίως από τον...λίαν υπέρβαρο με τα...πονηρούλικα υπομειδιάματα και τις...τσαχπίνικες ματιές. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ λοιπόν αυτός ποδοσφαιριστής φορούσε ένα μπλε σκούρο γιλέκο, άσπρο απλό πουκάμισο με ανοιχτό γιακά στον λαιμό, καθόταν ευθυτενής αλλά σεμνός, μιλούσε σιγά με μικρές προτάσεις, σοβαρός, είχε ΑΠΟΛΥΤΗ επίγνωση της ιστορικής κυριολεκτικά περίστασης, κρατούσε τα μάτια του πολύ ανοιχτά ώρες - ώρες, κοιτούσε το κοινό και ήταν συγκρατημένα, αλλά ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ συγκινημένος, όπως άφηναν έκδηλα να φανεί δύο πράγματα σ΄αυτόν: Η ωχρότητά του και τα χέρια του. Η ωχρότητά του - δείγμα έντονης συναισθηματικής φόρτισης - κυριαρχούσε μερικές στιγμές σ΄ όλο το σκουρομελάχροινο πρόσωπό του, ενώ τα χέρια του τα΄χε για μεγάλο διάστημα μπροστά του, με σταυρωμένες τις παλάμες και τα δάχτυλα να παίζουν συνέχεια, συνέχεια...
3. Απ΄ όλα όσα ελέχθησαν και που μπορείτε εύκολα να τ΄ακούσετε βλέποντας ή διαβάζοντας παντού την συνέντευξή του, εγώ συγκράτησα δύο πράγματα, δύο πολύ μεγάλες όντως κουβέντες. Απλές, αλλά βαθιά φιλοσοφημένες, σαν κι αυτές που ακούς σχεδόν μόνο από ΩΡΙΜΟΥΣ ανθρώπους που΄χουν περάσει ΜΕΓΑΛΗ περιπέτεια στη ζωή τους και τυχαίνει πρόσθετα, ν΄ασχολούνται με την μπάλα...
Η πρώτη μεγάλη κουβέντα που είπε, ήταν όταν ρωτήθηκε τί τίτλο θα΄βαζε, αν τύχαινε ποτέ να γράψει κάποιο βιβλίο για τη ζωή του. Και απάντησε: ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΟΥ, Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σχολιάσω παρά πέρα το παραμικρό πάνω σ΄αυτό, εκτός ίσως απ΄το να σημειώσω ότι ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, με ΄΄αγγιξε΄΄ αυτός ο...υποθετικός τίτλος ΠΟΛΥ... Πιθανόν μάλιστα, να πρόσθετα στο τέλος του και 3 ακόμη λεξούλες, χωρίς υπερβολή: ΜΕ ΤΟ RATM...
Και η δεύτερη, σε ερώτηση αν περίμενε ότι θα ξανάπαιζε ποδόσφαιρο μετά το ΤΕΡΑΣΤΙΟ για την ανθρώπινη φύση γεγονός της συγκεκριμένης αρρώστιας που είχε ( καρκίνο στο συκώτι ), καθώς και πώς αισθάνθηκε τη στιγμή που ήταν έτοιμος να μπει, μετά την επέμβαση, ως αλλαγή στον ημιτελικό του Ch. L. μεταξύ της Μπάρτσα με την Ρεάλ... Να σημειώσω ότι μετά απ΄αυτή την ερώτηση, πρόσεξα μια κάποια αμηχανία στο πάνελ και ειδικά σε Καρεμπέ και Καραπαπά. Έθιγε, βλέπετε, πολύ ευαίσθητο θέμα, ο διερμηνέας μάλιστα δεν ολοκλήρωσε την μετάφραση της ερώτησης στα Γαλλικά, αλλά ο Αμπιντάλ είχε ΑΠΟΛΥΤΑ καταλάβει...Και η απάντηση που έδωσε, ήταν επίσης σπουδαία - σαν την προηγούμενη που΄γραψα - και σαφώς ΠΕΡΑ απ΄την περίπτωσή του: Το ποδόσφαιρο ήταν γιαυτόν το μέσο ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ, ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΙ, ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ... Είχε επομένως θεραπευτική και πιο συγκεκριμένα ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ δράση... Λοιπόν; Δεν είναι αυτό ακριβώς φίλοι μου, πράγματι, ό,τι προσφέρει και μ΄ό,τι ταυτίζεται η μπάλα; ΑΥΤΉ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ, ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΟΤΟΥΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ ΚΙ΄ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ; Να, γιατί αυτό το ΄΄ξεστόμισμα΄΄ του Ερίκ αγγίζει ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ και ΄΄μετράει΄΄ τόσο... Ας επισημάνω σε τούτη την παράγραφο, ως κατακλείδα, και κάτι ακόμα: Ήπιε - για μία και μοναδική φορά - νερό, μετά από τούτη την απάντησή του, δείγμα ότι ή είχε στεγνώσει κάμποσο το στόμα του για να το χρειαστεί, άρα έντονη συναισθηματική φόρτιση με υπερ - αδρεναλιναιμία ( που κάνει ξηροστομία ), ή το΄πιε από αμηχανία ανάμικτη με ελεγχόμενη συγκίνηση... Και τα δύο δείχνουν την ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ του...
4. Θέλω να κλείσω, με την ΥΠΟΚΛΙΣΗ που έκανε στο κοινό, μόλις τελείωσαν οι φωτογραφίες με τους 4 συμπαίκτες του. Δείγμα ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
Υ. Γ. Ερίκ, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη, γιατί υπήρξα υπερβολικά αυστηρός μερικές φορές μαζί σου, με όχι σωστούς χαρακτηρισμούς...Το μόνο μου ελαφρυντικό, η λατρεία μου για τον ΘΡΥΛΟ! Όπως όλοι οι ΓΑΥΡΟΙ... Είδα το βίντεο - αφιέρωμα σ΄εσένα απ΄την ΠΑΕ. Υπήρξες ΑΕΤΟΣ... Εύχομαι να σε ξαναδούμε στην ομάδα, από άλλο πόστο. Γιατί τ΄αξίζεις. ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΥΡΙΟΣ!
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Μπορεί να μην πρόσφερε τα αναμενόμενα, αλλά ο άνθρωπος ήταν αριστερό μπακ και όχι στόπερ. Μεγάλο όνομα, μεγάλη καριέρα και τιμή μας που αγωνίστηκε στην ομάδα μας. Καλή συνέχεια σε ότι και αν κάνεις Ερίκ. Μακάρι να σου πάνε όλα καλά στην συνέχεια της καριέρας σου και να είσαι σιδερένιος στην υγεία σου.