ΟΙ ΣΕΒΑΣΜΙΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΘΑΝΑΤΑ ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ ΜΑΣ...



Χαράματα, σήμερα... Ήμουν ακόμα στο κρεβάτι. Άνοιξα τα μάτια, ανέβηκα στα γρήγορα τα σκαλοπάτια μέχρι την απόλυτη εγρήγορση και κοίταξα το ρολόϊ μου κάτω απ΄το πάπλωμα: έξι και πέντε. Χθες βράδυ, είχα ζήσει - κατά τα ειωθότα - στο Καραϊσκάκη με τον μεγάλο μου ( ο μικρός, κρατάει την ερυθρόλευκη παντιέρα στην εγχώρια Αρκτική ), το... +8. Και μου΄ρθε η έμπνευση για τούτη την ανάρτηση... Όχι σε σχέση με το παιχνίδι το ίδιο, αλλά με δυο εξωαγωνιστικά του θέματα, σημεία, στοιχεία. ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΟΜΩΣ... Επτά παρά είκοσι, όρθιος, το΄χα ήδη σχεδιάσει το θέμα στο μυαλό μου. Χοντρικά. Πρωϊνό ρόφημα, ήρεμη μουσική, χρόνος τώρα πια άφθονος, μπροστά στο πληκτρολόγιο του ηλεκτρονικού μου δαίμονα, έτοιμος... Α! ξέχασα... Και με λίγο φραγμένους τους ρινοδακρυϊκούς μου πόρους. ΟΧΙ από συνάχι...

Τόσον καιρό στα γήπεδα, πάνω από 6 δεκαετίες, δεν το΄χα πολυπροσέξει... Χθες όμως, πριν κυρίως αλλά και σε στιγμές κατά τη διάρκειά του αγώνα με τον Ατρόμητο, κοντοστάθηκα, παρατηρώντας το πιο επίμονα. Μιλάω για το θέαμα και θέμα της προσέλευσης υπερηλίκων στο γήπεδό μας, στον ερυθρόλευκο ΝΑΟ, για να δουν την αγάπη τους, τον μόνιμο και αξεπέραστο αθλητικό έρωτά τους, τον δαφνοστεφανωμένο ΓΙΓΑΝΤΑ, να παίζει... Ν΄ανεβάσουν σφυγμούς, να ΄΄βγάλουν΄΄ έκτακτες καρδιοσυστολές ( προσοχή...), να τους κοπεί η ανάσα, να σηκωθούν σπρωγμένοι απο μια ακατανίκητη δύναμη όταν μπαίνει με την μπάλα στα πόδια απ΄το κόρνερ ο παίχτης μας, δρομαίος, προς την αντίπαλη περιοχή για τη σέντρα - φαρμάκι, να ζητωκραυγάσουν πανευτυχείς το σπαρτάρισμα του πλεχτού των άλλων, με την μπάλα ύστερα από δικό μας πόδι να φτιάχνει αυτό το γλυκό ΄΄βυζί΄΄ σπρώχνοντας τα δίχτυα στον σχηματισμό εκείνου, του γνωστού, ηδονικού, στιγμιαίου ψευδοποδιού...

Κωστής, ήταν τ΄όνομά του. Ανέβαινε με δυσκολία τα σκαλοπάτια, για νάβρει τη θέση του... Ασφαλώς και δεν ξέρει, ούτε θα μάθει ποτέ, ότι γράφω για΄κείνον...ΑΥΤΟ, ΠΡΟΣΔΙΔΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΖΕΣΤΑΣΙΑΣ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΣΕ ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ...Τον βοήθησα να τ΄ανέβει, όταν με πλησίασε. Καθόμουνα, βλέπετε, δίπλα στο διάδρομο. Χαμογέλασε, είπαμε δυο πρώτες λέξεις για τα...νειάτα και συστηθήκαμε. Περιστεριώτης, ναυτικάντζα, σίγουρα πάνω από 70, μουστάκι λευκό, τραγιάσκα, γιαλάκια, συμπαθής, χαμογελαστός. Πιάσαμε κουβέντα, τούλεγα για το Μεταξουργείο και τη ΒΙΟ ( ένα εργοστάσιο εκεί, δίπλα στις γραμμές του τραίνου ), μου΄λεγε για τη λάντζα που΄ρχότανε να τον πάρει απ΄το πλοίο μετά από ταξίδι κι ο Κωστής πήγαινε...πρώτα στο Καραϊσκάκη με το χωμάτινο τότε γήπεδο για τον Θρύλο και...μετά σπίτι του, μιλήσαμε για μερικούς παλιούς αγώνες και στο τέλος μου΄πε, αφού έπρεπε να πάει και στη θέση του, καθώς αποχαιρετιόμαστε σαν φίλοι παλιοί, ΄΄άμα συνεχίσουμε Απόστολε την κουβέντα, θα πρέπει να μιλάμε μέχρι το πρωϊ...΄΄. ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, ΚΩΣΤΗ! Ελπίζω λοιπόν να σε ξαναδώ, να συνεχίσουμε... Θα σε ψάχνω...

Το ζευγάρι, μου΄κανε εντύπωση. Μπήκε μέσα λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας... Ανέβαινε τα σκαλοπάτια με ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ, αργά - αργά και βοηθώντας λαχανιασμένοι ο ένας τον άλλο... Κοντοστάθηκαν στην τσιμεντένια λουρίδα πάνω απ΄τα κάγκελα της Θύρας. Και οι δύο φαινόντουσαν πάνω από τα 70, επίσης. Οπωσδήποτε. Αυτός, πιο μεγάλος, αλλά και πιο κοτσονάτος. Αυτή, πιο νέα κάπως, αλλά μ΄ένα βλέμμα λίγο ΄΄χαμένο΄΄... Κοιτάζανε μια τα εισιτήριά τους και μια γύρω - γύρω, ψάχνοντας όλο απορία για τις θέσεις τους... Εκστατικοί... Δεν κουνιόντουσαν ρούπι και ο αγώνας θ΄άρχιζε σε λίγο. Έτσι, τους δείξαμε δυο άδειες θέσεις κοντά μας, για να κάτσουν. Το΄καναν, μετά από κάποιο δισταγμό ( αφού...δεν ήταν οι θέσεις τους ) και ΣΕΡΝΟΝΤΑΣ σχεδόν - χωρίς υπερβολή - τα πόδια τους, έκατσαν τελικά. Φτωχικά ντυμένοι, θυμάμαι το παλτό της κυρίας. Παλιομοδίτικο, ασπρόμαυρο καρό και το γκριζωπό ασορτί κασκόλ της. Σοβαροί, αμίλητοι, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟΙ. Θα΄λεγα τύποι Σαλαμίνας, Περάματος, Ρέντη ίσως, κάτι τέτοιο... Τους ΄΄έκοβα΄΄ περιοδικά. Σηκώθηκαν μόνο στα γκολ μας, χαμογελώντας... Κι άρχισαν να φεύγουν πάλι σιγά - σιγά, 10 ολόκληρα λεπτά και βάλε πριν τελειώσει το παιχνίδι. Να...προλάβουν την πολυκοσμία και να ΄΄ρεφάρουν΄΄ για τον αργό βηματισμό τους... Κούτσα- κούτσα... Δεν ξέρω φυσικά πως τους λένε, αλλά εγώ θα τους ονοματίσω. Θα τους πω με ονόματα, που θα τους ταίριαζαν. Παλιακά: Ο κυρ Σταμάτης κι η κυρά Χαρίκλεια... ΝΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!  ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!  ΣΑΣ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ...

Ο τρίτος, ήταν κομμάτι νεότερος. Τηρουμένων πάντα των αναλογιών... Κερκυραίος. Γαύραρος. Βγάζει φαίνεται παραδοσιακά megaΓαύρους αυτό το νησί ( βλέπε Μαουνιέρης, Μαυρωνάς, Θρυλόσπυρος...). Καθόταν πιο κάτω από μας, έπιασε κουβέντα με τον γυιο μου, βρήκαν φαίνεται στα γρήγορα...κοινά σημεία, οπότε η...μετακόμισή του δίπλα μας, ήταν θέμα - ταχύτατου - χρόνου. Σ΄όλο τον αγώνα, τζουρ τζουρ τζουρ, τα λέγανε. Συμφωνούσανε σε όλα... Εγώ τους άκουγα, αλλά δεν τους πολυπρόσεχα. Τη φωνή του μόνο θυμάμαι καλά. Βραχνή, χαμηλής έντασης, μ΄επτανησιακό χαρακτήρα, κοφτή, στοκώδης λίγο... Παλιός Ολυμπιακός, γνήσιος, φουλ έδειχνε από αναμνήσεις. ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ. Ούτε κι αυτουνού μάθαμε τ΄όνομα. Όχι ότι έχει εδώ που τα λέμε και ΤΟΣΗ σημασία, αλλά να...του λόγου μου μ΄αρέσει να βαφτίζω...Ας τον ονομάσω λοιπόν κύριο... Μπενεβίτη. Όταν φεύγαμε, κουνήσαμε κι οι τρεις μας ρυθμικά, υψωμένα και τα δυό μας χέρια, μ΄εκείνο το ύφος και το χαμόγελο του βέβαιου μελλοντικού πρωταθλητή στα χείλη. Έπαρση; Φυσικά. Συγγνωστή έπαρση όμως. Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΩΤΕΥΕΙ. ΚΑΝΟΝΑΣ...

Τί να προσθέσω, ως επίλογο, τούτης, της πρώτης ενότητας;  Ε!.. Ας πω ότι από χθες θ΄αρχίσω του λοιπού  να...ψάχνω για τύπους ξεχωριστούς στις κερκίδες. Χθες βράδυ για παράδειγμα, αναζητώντας μετά απ΄όσα περιέγραψα ...υπερήλικες, τους ταξινόμησα σε κατηγορίες, ομάδες. Είναι ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ, ΟΙ ΠΑΠΟΥΔΕΣ ΜΕ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ, ΑΣΥΝΗΘΩΣ ΕΩΣ ΣΠΑΝΙΑ, ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ... Σαν τον Σταμάτη και τη Χαρίκλεια... Αργοί... Σκυφτοί... ΑΛΛΑ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ, ΩΣ ΓΑΥΡΟΙ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ! ΣΕΒΑΣΜΙΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΣ, ΣΑΣ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ...

Την Κυριακή είναι το μνημόσυνο για τα 34 χρόνια από το χαμό των 21 βλασταριών της ΘΡΥΛΙΚΗΣ ΘΥΡΑΣ 7. Χθες τηρήσαμε ενός λεπτού σιγή πριν από την έναρξη του αγώνα και βροντοφωνάξαμε το: ΑΘΑΝΑΤΟΙ!  Έχω ξαναγράψει σχόλιο παλιότερα για τούτη την τραγωδία. ΤΟ ΑΝΕΙΠΩΤΟ ΔΡΑΜΑ. Μια μαυρίλα, που ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΗ ΑΚΟΜΑ(!), μας φθονούν ρε πούστη μου κατά βάθος όλοι οι ΑντιΟλυμπιακοί. ΄΄Γιατί σ΄αυτούς τους ......δες κι όχι σε μας, γαααμώ το... Κι εκεί ακόμα, δοξασμένες ( Σ.Σ. τραγικά βέβαια ) είναι οι .....λες΄΄. Ας είναι.

Ήμουνα σ΄εκείνο το παιχνίδι... Στη Θ10. Είχα φύγει απ΄το Καραϊσκάκη τρέχοντας σχεδόν, ευτυχισμένος και περήφανος για την εξάρα, 2 - 3 λεπτά πριν απ΄τη λήξη. Έμενα τότε στο Πασαλιμάνι, δίπλα στο ζαχαροπλαστειάκι του πατέρα Κούδα, 100 μέτρα απ΄την πλατεία Αλεξάνδρας και τη σημερινή λέσχη του ΘΡΥΛΟΥ. Δεν είχα πάρει χαμπάρι γρι.ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Όταν έφτασα σπίτι κι ύστερα από κανα τέταρτο αρχίσαμε ν΄ακούμε τις διακεκομμένες στριγγλιές των ασθενοφόρων... Ήταν πολλές όμως... ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΣΥΝΕΧΕΙΑ... Βγήκαμε στο μπαλκόνι και είδαμε την ατέλειωτη, την αποτρόπαιη πομπή τους... Φρακάρισμα, πλήρες σχεδόν, στην Ακτή Μουτσοπούλου. Κατεύθυνση, προς το Τζάνειο Νοσοκομείο... Όλο απορία και ταραχή ανοίξαμε την τηλεόραση να δούμε τί συμβαίνει, τί ΄ναι τούτη η απεχθής ΣΥΓΧΟΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ... Και μ΄ανοιχτό το στόμα, μάθαμε ΤΟΤΕ τί είχε συμβεί. Άκουσα ότι ζητούσανε επειγόντως γιατρούς στο Τζάνειο. Να βοηθήσουν. Από παντού.... Μπήκα στ΄αμάξι και πήρα τσούκου - τσούκου το δρόμο για το Νοσοκομείο... Έφτασα κάποτε μπροστά στην πύλη του. Αδύνατον να κάνω βήμα απ΄τον κόσμο... Κόσμος πολύς, σκυθρωπός, αμήχανος, να μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι χαμηλόφωνα, όλο απορία κι ερωτηματικά, με τις ζάρες έντονες και βαθιές στα μέτωπά τους. Κι όλο νάσου κάθε τόσο το΄να νοσοκομειακό μετά το άλλο... Μ΄ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΝΑ ΓΥΡΝΑΝΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΓΥΡΩ ΑΠ΄ΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΤΟΥΣ...ΑΔΙΑΚΟΠΑ...ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΙΓΓΛΙΕΣ, ΣΤΡΙΓΓΛΙΕΣ ΑΠ΄ΤΗΝ ΚΟΡΝΑ ΤΟΥΣ... Και ενώ γράφω τούτες τις γραμμές, αδέλφια, τούτη μα τούτη τη στιγμή - τ΄ορκίζομαι - συμβαίνει κάτι το αναπάντεχο... Πληκτρολογώ στο Google τις λέξεις ΄΄στριγγλιές ασθενοφόρου΄΄ για να διευκρινήσω αν ο όρος ΄΄κόρνα΄΄ για το μηχάνημα που βγάζει τον γνωστό διακεκομμένο ήχο, είναι σωστός και...πέφτω πάνω στην ανάρτηση του Σάββα πέρσι στις 7/2/2014 με τίτλο ΄΄ΟΛΟΙ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ΄΄, όπου και σχολίαζα το γεγονός με τα ίδια σχεδόν λόγια...   Α - Π - Ι - Σ - Τ - Ε - Υ - Τ - Ο !     ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΙΔΕΑ!   ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ, ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ!  Άσε που ο Αδιέξοδος, μπορεί να το ξανανεβάσει...

Βρήκα τυχαία, έξω απ΄το Τζάνειο και μεσ΄το πλήθος ένα φίλο γιατρό, καλό παιδί, μακαρίτης τώρα, που μου΄πε γυρίζοντας από μέσα απ΄το Νοσοκομείο ότι αυτό διέθετε ήδη πολλούς γιατρούς διαθέσιμους κι έτσι δεν χρειαζόντουσαν άλλους... Πήρα όλο θλίψη και απορία ν΄αναρωτιέμαι γιατί. γιατί, τον γυρισμό... ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜ΄ΟΛΟΙ....

---------------------------------------------------------------------------

Ο Η/Υ μου παίζει τώρα τις 4 εποχές... Τελειώνω την ανάρτηση, γεμάτος συναισθήματα... Κι ενώ ακούω τον Βιβάλντι, ΔΕΝ τον ακούω στην ουσία. Στ΄αυτιά του ΜΥΑΛΟΥ μου, μόνο ένα τραγούδι χτυπάει το τύμπανό τους. Μόνο ένα τραγούδι ΄΄χαράζει΄΄ τον ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΦΛΟΙΟ μου. Με διαπερνά σύσσωμα, στην κυριολεξία. Ένα τραγούδι που εξηγεί ΑΠΟΛΥΤΑ και όλα όσα έγραψα σήμερα, βουλώνοντας ΜΕΧΡΙ ΣΚΑΣΜΟΥ τους ρινοδακρυϊκούς μου πόρους... Ακούστε το και σεις, παιδιά του RATM, μαζί μου:

Ε Ι Σ Α Ι  Σ Τ Ο  Μ Υ Α Λ Ο Ο Ο.... Κ Α Τ Ι  Μ Α Γ Ι Κ Ο Ο Ο Ο....

 

Σχόλια

Εικόνα vagelis.7

εχω μεινει αδερφε με καθηλωσες...

Εικόνα μαουνιέρης

Μας συγκίνησες οικογενειακώς και τέτοια ώρα. Γειά σου Απόστολε της ολυμπιακής αληθείας!

Εικόνα apostolos gaganis

Γεια σου ΑΔΕΛΦΕ...

Εικόνα Chief Bromden

Πολύ ωραίος Κ. Απόστολε και πολύ ωραίο το θέμα!
Επειδή είμαι Γαύρος επαρχιώτης όταν επισκέπτομαι τον Ναό προσπαθώ να ρουφήξω κάθε σταγόνα ερυθρόλευκης ατμόσφαιρας με κάθε λεπτομέρεια. Όλα αυτά που παραπάνω αναφέρετε είναι και αυτά στιγμές και συναισθήματα που περικλείονται στην φράση «ήμουν Καραϊσκάκη».
Γήπεδο θα βρεθώ από νωρίς και θα μπω από τους πρώτους για να «αρπάξω» όσα περισσότερα μπορώ γιατί η επόμενη φορά πάντα καθυστερεί...
Το βίτσιο που πολύ εύστοχα περιγράφει ο σύγαυρος Σπύρος παρακάτω
περί χαρτογράφησης του γηπέδου και παρατήρησης της ανθρωπογεωγραφίας του το έχω και εγώ.
Εξάλλου μετά από τους παίχτες το επόμενο ζωντανό μέρος της ατμόσφαιρας είναι ο κόσμος: εσείς, εγώ, ο κύριος Σταμάτης και η κυρία Χαρίκλεια...
Όλος αυτός ο κόσμος διασχίζοντας τα σκαλιά της θύρας ψάχνοντας την θέση του είναι γεμάτος αντιθέσεις και εύκολα χαρτογραφήσιμος . Το γκριζωπό κασκόλ της κυρά Χαρίκλειας κοντράρεται με το φθαρμένο ερυθρόλευκο και γεμάτο καψίματα από τσιγάρα του παλιού συνδεσμίτη, η λάμψη στο πρόσωπο του νεοβαπτισμένου που παρατηρεί σαν χαμένος με το στόμα ανοιχτό κοντράρεται με το έμπειρο του μόνιμου θαμώνα που το κοντέρ του γράφει συνεχώς ερυθρόλευκες ώρες. Αυτό είναι το όμορφο κομμάτι...
Όμως όταν ο αγώνας αρχίσει η οποιαδήποτε προσπάθεια χαρτογράφησης και κατάταξης είναι αδύνατη, οι διαχωρισμοί πάνε περίπατο, ο σκοπός είναι ένας και κοινός, το πάθος το ίδιο και το χρώμα πάντα ερυθρόλευκο, αυτό είναι το μαγικό κομμάτι...

ΘΡΥΛΕ ΘΥΜΙΣΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΟΥ...

ΑΘΑΝΑΤΟΙ

Εικόνα apostolos gaganis

Συγγραφικό ταλέντο. Πάει και τελείωσε. Όπως και κάτι άλλοι εδώ μέσα... Τώρα για τους παίχτες και τον κόσμο που λες, ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΔΟΧΕΙΑ τους βλέπω και μ΄επικοινωνία ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ( FEED BACK MECHANISM). Αλληλεπίδρασης, πότε προς θετική και πότε προς αρνητική κατεύθυνση. Και οι δυο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ αλληλένδετα. Παίζουν καλά οι παίχτες; Ξεσηκώνεται ο κόσμος. ΄΄Βράζει΄΄ και παροτρύνει αδιάκοπα η εξέδρα; Ανεβάζουν απόδοση και αποφασιστικότητα οι παίχτες. Δεν παίζει καλά η ομάδα; Παγώνει ή/ και αποδοκιμάζει ο κόσμος. Άψυχοι ή ψυχροί οι θεατές; ΄΄Κρεμασμένοι΄΄ ή χαλαροί ως αδιάφοροι ή και φοβιτσιάρηδες οι παίχτες. ΕΝΙΑΙΟ ΤΟ ΜΕΙΓΜΑ. ΕΝΑ ΠΡΑΜΑ. ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ...

Εικόνα apostolos gaganis

ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ή και ΑΛΛΗΛΟΡΥΘΜΙΣΗΣ

Εικόνα nissios

Ένα σχόλιο αλά Chief! Όμως εκείνο που λες ότι "μετά από τους παίχτες το επόμενο ζωντανό μέρος της ατμόσφαιρας είναι ο κόσμος" μήπως είναι λάθος; Δεν ξέρω, ρωτάω. Γιατί η λέξη "Τσίφ(τ)ης Bromden" και η λέξη "λάθος" δεν πάνε ποτέ μαζί. Εμείς δεν είμαστε, ρε Τσίφ, η ατμόσφαιρα; Δική μας δουλειά είναι αυτή. Η δουλειά των παιχτών είναι άλλη. Θα πούμε περισσότερα αύριο ή μεθαύριο γι' αυτό το θέμα. Να μπεις οπωσδήποτε...

Εικόνα Chief Bromden

Nissie ουδείς άσφαλτος ...
Τα λέτε σωστά και οι δυο , χωρίς δεύτερη κουβέντα ο κόσμος πάνω απο όλα...
Αλλα την φράση " ζωντανό μέρος " την χρησιμοποίησα με την κυριολεκτική έννοια, όχι για να παρουσιάσω το πάθος, την διάθεση η την συμμετοχή στο παιχνίδι.
Και οταν αναφέρομαι στο κόσμο δεν αναφέρομαι στην ευρύτερη έννοια της εξέδρας αλλα στον μεμονωμένο φίλαθλο που θα σου τραβήξει την προσοχή όπως πχ οι παραπάνω ήρωες του κ. Απόστολου.
Κάνοντας μια περιγραφή για τις ώρες που περνώ στο γήπεδο θυμάμαι ως τσιφ όταν πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στον Ναο να θαμπώνομαι και απο τα τσιμέντα, τα καθίσματα, τα χρώματα, το γρασίδι, τα πανό ....
Η λάμψη όλων αυτών κάποια στιγμή χάνεται σε ένα βαθμό και παύεις κάποια στιγμή να τα παρατηρείς γιατί μένουν πάντα τα ίδια...
Ο "ζωντανός" ανθρώπινος παράγοντας δεν χάνει ποτέ το ενδιαφέρον του και τραβάει την προσοχή σου τις ώρες πριν την μάχη...

Nissie πάντα μπαίνω και ας μην γράφω, περιμένω ...
Και επειδή στα βόρεια βγάζουν γλώσσα ξέθαψε μια "ιστορία για άγριους" για την πάρτι τους...

Εικόνα Βασιλης-Ντεταρι-Φουνες -7-

Ωραιος Αποστολε ωραιος...Λιγες μερες πριν το θρυλικο ματς με την μονακο στο ναο(1993) παιζαμε με τον οφη...Σκορ ενα ανετο 3-0,βραδακι το ματς κ ενα καραισκακη τιγκα περιμενοντας το πολυποθητο πρωταθλημα..Πολλα γεροντια στο παιχνιδι αλλα το βλεπες στα προσωπα τους οτι τα πετρινα χρονια ειχαν πλεον εγκατασταθει βαθεια μεσα τους αφηνοντας ενα αισθημα ανοσιας και απαθειας...Θυμαμαι ημουν 14 χρονων και ειχα ακουσει εναν απο δ αυτους να λεει "τι χαιρεστε μωρε,απλως ετυχε να μη μας σφαξουν σημερα"...Μου ρθε να βαλω τα κλαμματα ακομα σα τωρα το θυμαμαι...Απεναντιας θυμαμαι ενα αλλο ματσακι την σεζον 1996-1997 με τον εδεσσαικο επισης στον ναο...Τελικο σκορ 4-0 πολυ πιο δυσκολα οσο δειχνει ομως...Δε θα ξεχασω τις χαμογελαστες φατσες τους μετα απο ενα ακομα βημα προς τον πολυποθητο τιτλο...Απιστευτα συναισθηματα

Εικόνα apostolos gaganis

Να σου δώσω έναν ορισμό του ΓΗΡΑΤΟΣ, τουλάχιστον για πολλούς υπερήλικες, όπως τον βλέπω απ΄οσα βιώνω κι έχω μάθει κατά την ταπεινή μου γνώμη; ΓΕΡΟΣ είναι ένα ΠΑΙΔΙ και ενίοτε ένα ΜΩΡΟ, σε συσκευασία ΓΕΓΗΡΑΚΟΤΩΝ κυττάρων και σ΄ένα βιολογικό πλαίσιο όπου ο ( φυσιολογικός ) θάνατος των κυττάρων, ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΖΕΤΑΙ πλέον από την παραγωγή νέων, όπως συμβαίνει στην νεότητα. Άρα έχουμε κατάργηση αυτής της ισορροπίας ή αν θέλεις: ΓΕΝΝΗΣΗ έναντι ΦΘΟΡΑΣ, σημειώσατε 2, δηλαδή υπερίσχυση της φθοράς... ΝΟΜΟΣ.

Εικόνα RED HELL

Δυστυχως τα πραγματα δεν θα ξαναγινουν οπως παλια.Τα ΜΜΕ κυριως διαμορφωσαν μια γενια(τη δικη μου)η οποια σε σχεση με τις παλαιοτερες ειναι επιεικως soft.Γενικοτερα ο κοσμος που παει γηπεδο(οχι μονο στον Θρυλο και την Ελλαδα)δεν εχει σχεση με τον παλιο.Ειναι οι επιταγες αυτου που λεμε montern football.Το γηπεδο αντιμετωπιζεται σαν θεατρο.Με τον παοκ εντος ειχα παει με ενα φιλο μου που μου λεγε απο την αρχη "τουλαχιστον αφου πληρωσαμε να δουμε θεαμα".Οταν χασαμε αυτο τον ενοιαζε οχι οτι υποστηκαμε βαρια ηττα.Ο Τεραστιος Σωκρατες αναπαντεχα δημιουργησε μια γενια οπαδων που δεν ξερουμε τι θα πει ηττα.Πρεπει να καταλαβουμε ομως οτι αφου ολοι λεμε να ανεβει το επιπεδο της σουπερ λιγκ οταν γινει αυτο και αρχισουν οι στραβες(δεν γινεται να νικαμε συνεχως)θα αρχισουν τα "πουλα χοντρε".Δεν παει ετσι ομως.Το γηπεδο πια γεμιζει μονο στα ντερμπι και τα ευρωπαικα.Καλομαθαμε μαγκες.Οι εποχες οπου το γηπεδο γεμιζε ακομη και με τις "μικρες"ομαδες εφυγαν.Το αν ειναι ανεπιστρεπτι θα το δουμε καθως ανεβαινει η κουλα και που θα παει θα δυναμωσουν και οι αλλοι.Ισως ο κοσμος επανακτησει μερος της καυλας που εχει χαθει.Ισως ξαναδουμε αυτη την ατμοσφαιρα που μονο εμεις μπορουμε να φτιαξουμε.Αλλα οπως λεει και ο nissios "δεν γινεται η γενια που μεγαλωσε με το ιντερνετ να ειναι ιδια με αυτη που φοραγε τα ιδια ρουχα χειμωνα-καλοκαιρι".Συγκινητικη η περιγραφη για την 8-2.

Εικόνα apostolos gaganis

Όντως η γενιά του Ιντερνετ διαφέρει απ΄ τη δική μου, αλλά και νεότερων από μένα. Όντως ο κόσμος πάει λιγότερο στα γήπεδα συγκριτικά με παλιότερες εποχές... Οι αιτίες πολλές. Η συνισταμένη μία: αραιότητα, σε σχέση με το παρελθόν. Φάρμακο υπάρχει; Θεωρητικά, ΙΣΩΣ. Που σημαίνει, δεν είμαι σίγουρος. ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΩ ΟΤΙ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ: Φθηνότερο εισιτήριο ( που δεν το βλέπω ), σημαντική ευρωπαϊκή διάκριση ( δυνατόν, αλλά όχι τόσο πιθανό ), απώλεια πρωταθλήματος ( καλά κρασιά...), συμμετοχή αεκούλας ( εεεε, όσο νάναι θα ζωηρέψει κάπως το πράμα ), γενικότερη βελτίωση της αγοραστικής δύναμης του Έλληνα ( επίσης καλά κρασιά )... Κάτι άλλο, δεν μου΄ρχεται πρόχειρα τώρα...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Έτσι θα πάμε κατά τα φαινόμενα... Λίγο πάνω, λίγο κάτω... ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ!

Εικόνα savvas gridlock

Στις κεντρικές θύρες κάθονται κάτι γεροντάρες που έχουν καβατζάρει τα 60 εδώ και χρόνια, οι οποίοι έχουν αναλάβει εργολαβία τη δουλειά να προσγειώνουν τον επόπτη σε ολυμπιακό περιβάλλον. Είναι καμιά 30αριά σε αριθμό, χονδρικά μιλώντας πάντοτε κι επειδή παλιότερα ήταν μάχιμοι, δεν ελέγχονται από κανέναν. Πολλά σκηνικά που έχουν γίνει στο παρελθόν με διοικήσεις μας, ειδικά την εποχή Κόκκαλη, ξεκίνησαν από αυτήν την παρέα. Ο ένας εξ αυτών μάλιστα το λέει ακόμη ότι στη Ριζούπολη το Μάρτιο του 2003, όταν είχαμε αποκλειστεί στο Κύπελλο από τον ΠΑΟΚ και ούρλιαζε όλο το γήπεδο '''αντε γαμήσου Λούβαρη'', είχε πετάξει τυρόπιτες και καφέδες προς το Σωκράτη Κόκκαλη.

Εικόνα apostolos gaganis

Άνθρωποι κι ανθρωπάκια... Η πείρα μου πάντως από διακεκριμένες θέσεις στα γήπεδα, γενικά, είναι κάπως περιορισμένη... Ανέκαθεν προτιμούσα περισσότερο, τις...λαϊκές τάξεις ( διάβαζε, πέταλα ). Επιζητούσα μ΄άλλα λόγια πολύ πιο συχνά τη ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ, ακόμα κι αν δεν ήταν καμιά φορά τόσο... επιμελώς πλυμένοι οι φορείς της. Ήταν όμως ΚΑΘΑΡΟΤΕΡΟΙ από τους ΄΄δήθεν, τους παντογνώστες, τους κάποιους, τους ξεχωριστούς΄΄, ΕΚΕΙ ΠΟΥ΄ΠΡΕΠΕ: ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ και συνακόλουθα στο ΜΥΑΛΟ. Και με σαφώς χαμηλότερο MASTURBATION INDEX από τους γνωστούς αυνάνες που περιφέρονται κατά κανόνα στα καλά... αρθιμημένα δίκην... λοφιοφόρων ταών, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Εικόνα Αλέξανδρος

Έχει τύχει να συναντήσω και εγώ κάποια από τα παππουδάκια στο Καραϊσκάκης. Περισσότερο θυμάμαι στο παλιό να πω την αλήθεια (και ας ήμουν μικρότερος) στις θύρες 16-18 αν θυμάμαι καλά. Είναι όντως καλοσυνάτοι άνθρωποι και πρόθυμοι να πουν τις αναμνήσεις τους αλλά και να μοιραστούν τις γνώσεις τους. Πολλοί Ολυμπιακοί παλαιάς κοπής να το πω απλά συχνάζουν και στις καφετέριες του γηπέδου. Είχα ακούσει (δεν το είχα δει όμως) ότι αρκετοί από αυτούς ήταν και παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της ομάδας. Τώρα όσο αφορά την τραγωδία της θύρας 7 μια περίπου ανάλογη περιγραφή με την δική σας μου είχε κάνει και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου και ο θείος μου. Με την διαφορά ότι εμείς στεγαζόμασταν (και στεγαζόμαστε μέχρι σήμερα πλην εμένα που είμαι εκτός Ελλάδας) στην Παλαιά Κοκκινιά. Για όσους δεν ξέρουν (δεν νομίζω βέβαια να μην το έχει διαβάσει κάποιος) είναι η αφήγηση ενός επιζώντα της τραγικής ημέρας της θύρας 7 που κυριολεκτικά με την αφήγηση του σε πάει στην εποχή πρώτα και μετά σε βάζει μέσα στο γήπεδο και δυστυχώς μέσα στο νοσοκομείο... Δυστυχώς δεν είμαι στον υπολογιστή τώρα για να δώσω λινκ για την αφήγηση (γράφω από το κινητό μου) αλλά αν θέλετε μπορώ να δώσω λινκ αργότερα που θα είμαι στο λάπτοπ. Ότι και να πούμε ήταν το μεγαλύτερο κακό του ελληνικού αθλητισμού αυτό. Ποτέ και πουθενά να μην ξανασυμβεί τίποτα ανάλογο. Ο ποιο μεγάλος φόρος τιμής σε αυτά τα αδικοχαμένα παιδιά ήταν εκείνο το βράδυ στο Άνφιλντ στο ματς Λίβερπουλ - Ολυμπιακός. Εκείνο το πανέμορφο κορεό που φτιάξανε οι οπαδοί των ρεντς και παρά το κακό αποτέλεσμα του παιχνιδιού (που ο Ολυμπιακός αν πέρναγε θα άλλαζε όλη την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου εκείνη την χρονιά γιατί η Λίβερπουλ σήκωσε το τρόπαιο στην Πόλη) μας έμεινε τουλάχιστον αυτή η ανάμνηση... 96+21 YNWA... Τα λόγια περιττά... Αθάνατοι...

Εικόνα apostolos gaganis

Σωστός σε όλα. Και με ΗΘΟΣ.

Εικόνα Spiros Legend

Πραγματικα πολυ συγκινητικα ολα οσα εγραψες,Αποστολε.Ειναι απο αυτα που αγγιζουν τις πιο ευαισθητες χορδες καθε Ολυμπιακου.Ειναι αδυνατον να μην αισθανθεις ενα ερυθρολευκο ριγος να σε διαπερνα,σαν ηλεκτρικο ρευμα,και να μην ανατριχιασεις με το μεγαλειο του Ολυμπιακου και του κοσμου του.Επιπροσθετως,τα βρηκα εξαιρετικα ενδιαφεροντα,διοτι εχω ενα παρομοιο...βιτσιο,τη χαρτογραφηση του γηπεδου και την παρατηρηση της ανθρωπογεωγραφιας του και της ψυχοσυνθεσης του κοσμου που φιλοξενει...Παρολα αυτα,εχω την αναγκη να γκρινιαξω(και δεν ειμαι ο μονος δυστυχως)οσον αφορα την εικονα του γηπεδου που εφτασε...μεσω δορυφορου στην Κερκυρα,στον τηλεοπτικο δεκτη.Ψυχοπλακωμα να το πω?Παγωμαρα και θλιψη?Παραπονο?Ήταν εικονα κερκιδων αυτη σε τοσο κρισιμο παιχνιδι(χωρις να περιμενει κανενας την γκελα του Παοκ),πριν απο τον τελικο της Τουμπας,με δεδομενο μαλιστα οτι η ομαδα θα χρειαζοταν την εξτρα ωθηση του κοσμου λογω του ροτεισον,απεναντι σε μια ομαδα κακο μας δαιμονα?Γνωριζω οτι οι καθημερινες-εργασιμες στην Αθηνα-Πειραια δεν εχουν καμια σχεση με αυτες τις επαρχιας,ο κοσμος εχει δουλειες,μαθηματα οι νεοι-φροντιστηρια-σχολεια-πανεπιστημια,μαγαζια με συνεχες ωραρια και ολα αυτα.Ναι,η κριση παιζει μεγαλο ρολο.Αλλα δεν πειθομαι οτι αυτοι ειναι οι μοναδικοι λογοι για την αποκαρδιωτικη εικονα των μισοαδειων κερκιδων(κατ΄ εμέ,το ποτηρι ειναι μισοαδειο,οχι μισογεματο οσον αφορα το συγκεκριμενο θεμα...)Δε με ενδιαφερει αν κοβουμε τα διπλασια και βαλε εισιτηρια απο αλλους,με ενδιαφερει να καταλαβω,που πηγε το παθος του κοσμου μας και ειδικοτερα των νεων και μεσων ηλικιων...Δεν τον νιωθουν οι αντιπαλοι τον κοσμο,δεν σπρωχνει πλεον την ομαδα,παρα τις φιλοτιμες προσπαθειες των οργανωμενων και οσων κανουν τον κοπο να ειναι μεσα,δε νομιζω οτι κοβει τα ποδια των αντιπαλων πια,πλην ελαχιστων παιχνιδιων,μετρημενων στα δαχτυλα του ενος χεριου...Και ολα αυτα κανουν μεγαλυτερη αντιθεση με τις εικονες των συγκεκριμενων ανθρωπων,που μας περιεγραψε ο Αποστολος πιο πανω,που πιστοι στην θρησκεια τους,ακομα και με δυσκολια στο περπατημα,ειναι εκει,βρεξει-χιονισει...Το αφηνω εδω,παντως το θεμα αυτο ποναει πολυ,ειδικα οταν εισαι,σαν θηριο στο κλουβι,εκατονταδες χιλιομετρα μακρυα και θα ηθελες να...διακτινιστεις στα σκαλοπατια και στα τσιμεντα,που εχοντας καρεκλακια πλεον πανω τους,μαλλον εφτιαξαν με τα χρονια,αρκετους μεταξωτους,κακομαθημενους και...ακατάδεκτους πωπούς...

Εικόνα apostolos gaganis

Πρώτα πρώτα, ξέρεις ότι σε διαβάζω πάντα. Ύστερα ξέρεις ότι σε λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου. Συμφωνούμε πάντοτε σχεδόν και σε όλα. Ο λόγος, απλός. Πάσχουμε από την ΙΔΙΑ αρρώστια και οι δύο και αντιδρούμε με τον ΙΔΙΟ τρόπο σ΄αυτήν, γιατί είμαστε, ως οπαδοί, φτιαγμένοι από τα ΙΔΙΑ, ΓΑΥΡΙΚΑ, ΥΛΙΚΆ.

Τώρα σ΄αυτά που λες για τον κόσμο και την περιορισμένη - για Ολυμπιακό - προσέλευσή του. Τα΄χουμε συζητήσει επανειλημμένως όλοι, εδώ. Είναι πολυπαραγοντική η αιτία του φαινομένου. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Ογδόντα χιλιάδες κόσμο σε Ολυμπιακό - Λάρισσα, δεν θα δούμε ποτέ ξανά. Δες το ζήτημα συνολικά, κοίτα το δάσος και παράτα το ΄΄Ολυμπιακό΄΄ δέντρο. Χθες το είπα στο παιδί μου 2 ώρες πριν το ματς: ΄΄Δε θάχει κόσμο σήμερα΄΄ του είπα. Ήμουνα σίγουρος. Μη ρωτάς γιατί. Το αισθανόμουνα. Αν ο ΠΑΟΚ ήταν καναδυό βαθμούς μπροστά μας, θα΄χε περισσότερους. ΄΄΄Έσκασε΄΄ και΄κείνο το 1 - 3 της Μπουγάτσας με τον ΟΦΗ, ολοκληρώθηκε η δουλειά. Άκου Σπύρακλα: Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι ΚΟΡΕΣΜΕΝΟΣ. ΄΄Έλα μωρέ, θα τον πάρουμε τον Ατρόμητο...Είμαστε καλύτεροι, θα γίνουν σάνβουαρ 8 τα βαθμάκια, τί να πα΄να κάνω τώρα εκεί κάτω; Μετά είναι και τα 30. Τριάντα από΄δω, τριάντα από ΄κεί... Για τέτοια είμαστε τώρα; Με τόσα στριμοκωλιάσματα και την Αννούλα άνεργη, αφού το΄κλεισε ο μαλάκας το μαγαζί με τα μυαλά που κουβάλαγε; Θέλω να βάΛω και μπεζίνα που μου τελειώνει η κουφάλα, άσε και το φροντιστήριο του Δημήτρη, μας τα΄χουνε πάρει όλα οι ξεσκισμένοι, να΄δω και την πουτάνα τη ΔΕΗ πόσο θάρθει τώρα με τα κωλόκρυα που΄χαμε...΄΄ κλπ, κλπ. Έπειτα είναι και πολλές οι΄΄υποχρεώσεις΄΄ μας, ΦΙΛΕ Θρυλόσπυρε... ΄΄Άσεεε, θα πάω ΤΣΕ-ΕΣ-ΚΑ αύριο...Δεν είμαστε και γι΄Ατρόμητο σήμερα...΄΄.

Ούτως εχόντων λοιπόν των πραγμάτων, που λέμε κι εμείς στη... Μακρυράχη, αυτά θα βλέπουμε τώρα πια... Παίζεις ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ αγώνα; ΖΩΗΣ Ή ΘΑΝΑΤΟΥ; Θάχεις κόσμο. Παίζεις ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ αγώνα και ειδικά με ΟΜΑΔΑΡΑ; Το γήπεδο φίσκα. Παίζεις με τις βαζελο-μπουγατσο-κιτρινοκουράδες; Θάχεις λαό. Με τους άλλους, τα γνωστά... Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και με όλους τους αντίχριστους... Είπαμε, Σπύρο: ΤΟ ΔΑΣΟΣ, ΤΟ ΔΑΣΟΣ... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ ΔΕΝΤΡΟ! Η Ερυθρολευκιά, δεεε φυτρώνει πια... Γνωριζόμαστε πλέον ο ένας με τον άλλο στα γήπεδα... Αν κάναμε καμιά μεγάλη ευρωπαϊκή διάκριση, ίσως κάτι να΄παιζε... Για ένα διάστημα. Ίσως...

Εικόνα Spiros Legend

Σίγουρα,όλα όσα περιγράφεις Απόστολε,είναι οι βασικότεροι λόγοι.Ειδικά,για τα οικονομικά όλων μας,δεν το συζητάμε,κι εγώ προ κρίσεως κατέβαινα 1-2 φορές τον χρόνο,όχι απαραίτητα για σούπερ ματς,αλλά για ικανοποίηση του...στερητικού συνδρόμου που προκαλεί η απόσταση από το ναό και την ομάδα.Πλέον είναι αδύνατον,κι εγώ στην ίδια φάση είμαι,όπως οι περισσότεροι.Ξέρεις όμως τι μου τριβελίζει το μυαλό?Ότι καποιοι,έχοντας αναπτύξει εμμονή κατά του Μαρινάκη και ντρεπόμενοι για όσα κάνει και για όσα...κονομάει,έχουν πραγματικά απομακρυνθεί και ψυχικά και ως φυσική παρουσία από το γήπεδο και την ομάδα.Άσε που απαιτούνε νέους Τζιοβάννηδες και Καρεμπέδες για να πάρουν τα πόδια τους να πάνε.Δηλαδή,απέχουν συνειδητά,έχουν γίνει...αντιστασιακοί!Εκεί το πήγαινα το πράγμα,απλά δεν μπορει να πει κανείς με σιγουριά αν και πόσοι είναι αυτοί,που μπορούν να πάνε,αλλά...ξενερώσανε,ντρέπονται ή δεν δίνουν φράγκο για να παντελονιάζει...ο Χοντρός.Αυτό με διαολίζει,αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε...δημοσκόπηση για να ξέρουμε το μέγεθος του φαινομένου.Άλλο κορεσμός,που όντως υπάρχει,και άλλο οι νοοτροπίες που περιγράφω,των...ψαγμένων που δεν τρώνε σανό!Πάνω σε αυτό έχει επιχειρηματολογήσει και ο...Αδιέξοδος που λες κι εσύ(savvas) σε παλαιότερη ανάρτηση-συζήτηση,λέγοντας ότι για άλλα πράγματα βρίσκουν λεφτά μερικοί,ή για πανάκριβα εισιτήρια Τσου-Λου ή για κάνα Ευρωπαικό ταξιδάκι ή για κάνα φαιναλ φορ στο μπάσκετ λέω εγώ...Και δεν είναι λίγοι αυτοί είναι χιλιάδες... : ΤΟ ΔΑΣΟΣ, ΤΟ ΔΑΣΟΣ... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ ΔΕΝΤΡΟ! Η Ερυθρολευκιά, δεεε φυτρώνει πια... Θα κρατήσω ως παρακαταθήκη αυτήν σου τη φράση,Απόστολε,νομίζω τα λέει όλα.

Εικόνα jole11canezza

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΛΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΘΡΥΛΟ (ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΦΟΥ ΜΕΝΩ ΙΤΑΛΙΑ) ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΘΡΥΛΟ....ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ
ΤΙ ΓΡΑΦΕΤΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ? ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΟΤΙ ΜΕ ΑΠΛΑ ΑΓΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΣ Κ...Ε, ΜΑΣ ΠΟΡΩΝΕΤΕ, ΜΑΣ ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΕ, ΓΕΜΙΖΟΥΜΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΧΑΡΑ.....ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΘΕΜΑ.....ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ ΜΑΣ
ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟΣΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ?
ΑΥΤΟΣ Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΜΑΣ....ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΚΑΝΑ ΛΑΜΟΓΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΛΑΣΠΩΣΕΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΠΟΤΕ!!!!!

Υ.Γ.: ΟΧΙ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΑΛΛΑ.... ΑΔΕΛΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ. ΟΛΟΙ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΑΓΚΕΣ, ΠΗΓΑΙΝΤΕ ΝΑ ΤΙΜΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥΣ ΠΝΟΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΟΥΣ.

Εικόνα apostolos gaganis

Σου εύχομαι ολόψυχα φίλε Τζόλε, πολλές δεκαετίες βαριάς...Ολυμπιακίτιδας στη ζωή σου! Για να΄χεις ν΄αφηγείσαι και στα εγγόνια σου... Εξάλλου μην ξεχνάς: ΄΄...που γράααψαν θριάααμβους, σαααν ΠΑΑΑΡΑ-ΜΥΥΘΙΑΑ΄΄...

Εικόνα ze ηλιας

απλά ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ

Εικόνα apostolos gaganis

Άμα δουλεύουνε μ΄αυτά τα κείμενα οι ορθωτήρες μύες των τριχών σου, ze, ΝΑ΄ΣΑΙ ΗΣΥΧΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ. Έχεις ΓΑΥΡΟ-ΨΥΧΗ! Τί άλλο θες;

Υ.Γ. Ε, τώρα πες κι΄ένα νταμπλ με μια ΚΑΛΗ ευρωπαϊκή πορεία και διάκριση δεν θα με χάλαγε... ( Ούτε ΄μένα...)