Σήμερα τ΄απόγεμα, έμαθα ότι έφυγες... Είχα αφιερώσει σ΄εσένα, θυμάμαι, μιαν ανάρτησή μου. Την βρήκα. Ήταν στις 20 τ΄Απρίλη ετούτης της χρονιάς, όταν συνάντησες στο αναπηρικό σου καροτσάκι έξω απ΄το Καραϊσκάκη ( ζητάω συγγνώμη από κάποιον πολύ αγαπητό συρρατμίτη μου, αλλά εγώ έτσι το΄λεγα, μαζί μ΄εκατομμύρια γαύρους, κι έτσι θα το λέω...) το είδωλό σου, τον Κώστα Μήτρογλου, και φωτογραφηθήκατε αγκαλιά. Ήθελες να δεις τον Ολυμπιακό, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΣΟΥ, για πρώτη φορά...

Ο τίτλος εκείνης της ανάρτησης ήταν: "Εγώ, λέω ν΄αφιερώσω πρωταρχικά τούτο το πρωτάθλημα, σε όλους τους ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΣ της χώρας". Τον κρατώ αυτόν τον τίτλο. Έχουν "φύγει" μέχρι σήμερα πολλές χιλιάδες παιδιά, "τυλιγμένα" στην ΤΙΜΗΜΕΝΗ και ΠΕΡΗΦΑΝΗ ασπροκόκκινη σημαία. Και θα φύγουν ακόμα, στα σίγουρα, άγνωστο πόσα. Μιλιούνια... Στο πρόσωπό σου λοιπόν Αλέξανδρε, βλέπω να καθρεφτίζονται ΟΛΑ ΑΥΤΑ...

Δεν ξέρω καν το πλήρες όνομά σου. Ούτε και την αρρώστια σου, ήξερα. Τίποτα παραπάνω απ΄όσα γνώριζαν όλοι οι φίλαθλοι για σένα, με βάση τα όσα είχαν δημοσιοποιηθεί στα ΜΜΕ. Καμιά δεν έχει σημασία... Γιατί σε "βλέπω" τώρα... Σε διακρίνω καθαρά! Έχεις ήδη πάρει θέση, μαζί με πλήθος άλλα γαυράκια, στην παιδική ζώνη του ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ... Κι από΄κει βλέπετε και θα βλέπετε ΟΛΑ σας, σε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ προβολή, ΟΛΑ όσα διαδραματίζονται στον επίγειο, αλλά πρόσκαιρο για ΟΛΟΥΣ, ποδοσφαιρικό μας ναό... Εκεί ΠΑΝΩ θα σας συναντήσουμε κι΄εμείς, οι μεγαλύτεροι, μια μέρα. ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ... Για ν΄αγωνιούμε μαζί, να ζητωκραυγάζουμε μαζί, να γελάμε και να δακρύζουμε μαζί, να σηκωνόμαστε, να κλωτσάμε στον αέρα, να πεταγόμαστε, να σφιγγόμαστε, να κουτρουβαλάμε αλλά και να "κερώνουμε", ν΄αναστενάζουμε μαζί... Μα πιο πολύ, πιο πολύ, για να ενώνουμε τις φωνές μας σε ΜΙΑ στεντόρεια διαπλανητική, διαγαλαξιακή, διασυμπαντική, ιδέα δεν έχω, ηχητική αύρα...Μιαν αύρα απίστευτης έντασης και διατρητικής ικανότητας, σαν από χίλιους κεραυνούς καμωμένη: ΟΛΥΜΠΙΙΙΑΚΕ ΜΕΓΑΑΑΛΕΕΕ... ΟΛΥΜΠΙΙΙΑΑΑΚΕ ΤΡΑΝΕΕ - ΕΕΕ...

Υ. Γ.   Έμαθα και για την δίκαιη ποινή που επιβλήθηκε πρωτόδικα στον Παναθηναϊκό... Εμένα όμως ο νους μου γλυστράει απόψε, μη μπορώντας παρά να πάει και σ΄όλους τους "Αλέξανδρους" της αντίπερα όχθης... Σ΄όλα τα βαζελάκια, τα χανουμάκια, τα μπουγατσάκια και κάθε "άκι" που έκαναν και θα κάνουν το ίδιο, άτυχο, δρομολόγιο μ΄εκείνο του δικού μας ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ...

Ας φτιάξω τον απογεματινό μου καφέ...