Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΠΕΡΜΑΤΟΖΩΑΡΙΟΥ ΠΟΥ ΤΟ΄ΛΕΓΑΝ "ΘΡΥΛΕΩΝ"...



Με λένε "Θρυλέοντα". Είμαι ένα καλοσχηματισμένο, ασπροκόκκινο, ζωηρούλι κι ευκίνητο σπερματοζωάριο και θα σας πω την ιστορία μου...

Γεννήθηκα πριν από 3 και κάτι μήνες στον δεξιό όρχι ενός ευτραφούς κυρίου, ονόματι Μαρίνος Ευαγγελάκης. Δεν θυμάμαι ακριβώς τί δουλειά έκανε, νομίζω με βαπόρια ασχολιότανε, ξέρω καλά όμως ότι ήτανε συγχρόνως και πρόεδρος ενός πολύ μεγάλου αθλητικού συλλόγου, του μεγαλύτερου στη χώρα του... Την μαμά μου, Ιταλίδα, την λένε κυρία Σερτόλι, ενώ το μαιευτήριο όπου γεννήθηκα είναι το γνωστό "Καραϊσκάκειο" στο Νέο Φάληρο. Τώρα που σας μιλάω, έχω τρομερό τρακ γιατί υποψιάζομαι βάσιμα πως απόψε θα εγκαταλείψω για τα καλά τα πάτρια εδάφη και θα ταξιδέψω ταξίδι μακρύ, δύσκολο, ανταγωνιστικό, μα υπέροχο... Εκεί που΄ναι ο προορισμός μου και για τον οποίον τελικά έχω φτιαχτεί... Γιατί σας το λέω αυτό; Κρυφάκουσα και έμαθα. Έμαθα δηλαδή ότι απόψε το βράδυ ο κύριος Μαρίνος θα΄χει ραντεβού ρομαντικό σ΄ένα πολύ αριστοκρατικό ρεστοράν με μια νόστιμη τσαπερδόνα, που την έλεγε τρυφερά στο τηλέφωνο πότε βαζελούλα μου, πότε χανουμάκι μου και πότε μπουγατσούλα μου...  Εκεί να δείτε γλύκες κι αγάπες που κάνανε τα δυο τους! Σαλιαρίσματα...

Επειδή λοιπόν προμηνύεται απ΄το ζεύγος, μετά το δείπνο, της...προστιτιέ το κάγκελο, μ΄ έχει ήδη τ΄αφεντικό σενιαρισμένο και πανέτοιμο μαζί με τ΄αδέλφια μου στον θάλαμο αναμονής του όρχεώς του γιαυτές τις περιπτώσεις. Ένα τεράστιο, σωληνωτό σαλόνι, για την...προγραμματισμένη νυκτερινή μας εκτόξευση. Εμένα και των αδελφών μου. Και, ξέρετε, τ΄αδέλφια μου είναι πολλά. Πάρα πολλά. Εκατομμύρια... Αν σκεφτείτε μάλιστα ότι αυτά που γίνονται εδώ, τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και με τ΄άλλα αδέλφια μου, εκείνα από τον αριστερό όρχι του κυρίου Μαρίνου, εεεε τότε καταλαβαίνετε φίλοι μου γιατί σε κάθε "ριξιά" του θηριώδους κύρη μου, του φεύγει γύρω στις δυο κουταλιές της σούπας κάργα, σπέρμα, με 60 ως 70 εκατομμύρια ασπροκόκκινα σπερματοζωάρια μέσα...

Θα ήτανε περί τις 10 η ώρα το βράδυ... Όλα μαζί, είμαστε στριμωγμένα και περιμέναμε στον θάλαμο αναμονής... Ο κυρ Μαρίνος είχε πλυθεί πολυ επιμελημένα, καμιά ωρίτσα πριν απ΄το ραντεβού. Το όσχεο του ειδικά και το πέος, τα΄χε ταράξει στο πλύσιμο. Και νααα αφρόλουτρο και ντους, και ξανάαα αφρόλουτρο και ντους, απ΄το κούνημα και το τρίψιμο συνέχεια, μας είχε πεθάνει το βέρτιγκο... Τέτοιο πάνω-κάτω, μπρος-πίσω, δεξιά-αριστερά, ούτε 10 μποφόρια να΄χαμε... Ποοολύ σημαντικό, βλέπετε, το τετ α τετ.... Παρακολουθούσαμε άλλωστε το τί παιζότανε κάθε στιγμή στο τραπέζι του ρεστοράν, απ΄τις συνδεδεμένες με τα μάτια του κυρ Μαρίνου τηλεοράσεις του σαλονιού μας. Πότε αμίλητα, πότε ικανοποιημένα και όταν τα πράματα πήγαιναν ολοταχώς κατ΄ευχήν, ενθουσιασμένα, με επιφωνήματα και ζητωκραυγές... Ματιές όλο νόημα στις οθόνες μας, γελάκια χιχιχί και χοχοχό, σαλιώματα χειλιών της μαντάμ, φτιάξιμο μαλλιών συνέχεια, αναψοκοκκίνισμα τακτικό στα μάγουλα και δώστου οι γουλιές απ΄το ακριβό γαλικό κρασί να κατεβαίνουν συνέχεια μαζί με τα στρείδια και τ΄αλλα αφροδισιακά πιάτα... Το νταλαβέρι συνεχίστηκε, κορυφωνότανε και κανα μισάωρο μετά τις δύο, για να μη μακρυγορούμε, τα μεγάφωνα στο σαλόνι - επί τέλους! -  μας ειδοποίησαν: ΜΠΙ -  ΡΕΝΤΙΙΙ, ΜΠΙ - ΡΕΝΤΙΙΙ... ΙΓΚΝΙΣΟΝ ΙΝ ΑΠΡΟΞΙΜΑΤΛΙ ΦΙΦΤΙΙΝ ΜΙΝΙΤΣ!!! Το βλέπαμε κι εμείς άλλωστε ότι πλησιάζαμε στην έξοδο κι όσο να΄ναι ένα σφίξιμο όλα μας το΄χαμε...

Το πήγαιν΄έλα δυνάμωνε... Ο ρυθμός, ο χορός του οσχέου είχε γίνει πια φρενήρης, ακατάπαυστος, αλλόφρων, ασυγκράτητος κι ανάμεσα στα βραχνά "βαζελίτσα μου, χανουμάκι μου, μπουγατσούλα μου" απ΄τη μια, ανάκατα με κάτι φωναχτά "έλα θηρίο μου, έλα παίδαρέ μου, ελα προεδράρα μουουου...", ΟΟΟΟΠ! Άνοιξε στο βάθος διάπλατα μια πόρτα και μια τεράστια δύναμη μ΄έσπρωξε με απίστευτη δύναμη προς την έξοδο. Μαζί με τα εκατομμύρια των ασπροκόκκινων αδελφών μου, πατίς με πατώ σε... Σφυγμικά...Κατακλυσμιαία... Ούτε κατάλαβα για πότε βρέθηκα στο στόμιο του τραχήλου της μήτρας, μέσα στην κυρία. Άρχισα να κολυμπάω όσο πιο γρήγορα μπορώ... Δίπλα μου ένα σωρό αδέλφια. Άλλα σαν κι΄εμένα, άλλα πιο μικρά, πιο αργά, μερικά κουτσάαα... Χαμός! Μπήκα απ΄τα πρώτα στην κοιλότητα της μήτρας. Οι απλωτές που τράβαγα, γινόντουσαν με όλη μου τη δύναμη. Έτρεχα γρήγορα...Πολύ γρήγορα... Η ουρίτσα μου τρεμόπαιζε σαν τρελή. Σαν να΄χε εξωλέμβιο... Και πρέπει να΄μουν απ΄τα πρώτα, γιατί δεν έβλεπα παρά δυο τρία όλα κι όλα δίπλα μου, ενώ πίσω μου έρχονταν πλήθος τ΄άλλα σπερματοζωάρια. Τό΄ξερα, γιατί άκουγα πολύ έντονα τον αχό τους... Κοιτώντας αριστερά σε μια στιγμή, είδα να ξεπροβάλει το στόμιο της σύστοιχης σάλπιγγας. Πέρασα την είσοδό της και συνέχισα το γρήγορο κολύμπι μου μέσα στο σκοτεινό της τουνέλι... Μακρύς και με κάποια στροφιλίκια ο δρόμος... Τα κατάφερα όμως, λαχανιασμένο βέβαια και βγήκα. Το κατάλαβα βλέποντας τον κώδωνα και την ωοθήκη. Ετοιμάστηκα να μπω μέσα της και ν΄αντικρύσω το στόχο, το ωάριο, στρουμπουλό, γελαστό, να με περιμένει έτοιμο να το τρυπήσω... ΜΑΑΑΑ....ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ; Ούτε ωοθήκη ούτε τίποτα! Μια ακατανίκητη ώση με απομάκρυνε απ΄την οδό που περίμενα κι άρχισε να με σπρώχνει προς τα πάνω... Δεν χρειαζόταν πλέον ούτε καν να κολυμπήσω. Να κουνηθώ... Με "πήγαινε" μόνη της... Προωθητική ισχύς ΤΙΤΑΝΑ...

Πέρασα απ΄το περιτόναιο, μπήκα στην κοιλότητα της κοιλιάς, ολούθε έντερα, δεξιά συκώτι, αριστερά σπλήνας και πήγαινα, πήγαινα, μέχρι που΄φτασα στο στομάχι. Το γνώρισα απ΄το σχήμα και σιγουρεύτηκα όταν μπήκα μέσα του κι ένιωσα στο σώμα μου το οξύ του γαστρικού υγρού... Ανέβαίνοντάς το, διάβηκα ένα στένωμα που ανοιγόκλεινε και βρέθηκα στον οισοφάγο. Ήξερα πως ήμουνα στον δρόμο για το στόμα τελικά της μανδάμ... Άκουγα ήδη την αναπνοή της: βαριά και κάπως ρεγχώδης. Ανηφόρησα το πλακόστρωτο του οισοφαγικού σωλήνα και πέρασα στον φάρυγγα. Απέναντι το στόμα, κάτω η γλώσσα, απάνω η υπερώα. Δεξιά και αριστερά, οι αμυγδαλές. Μέτριες σε μέγεθος, καθαρές. Τις πλησίασα και.... ΩΩΩΩΩΩΩ!!!! ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ; Στις κρύπτες, εκείνες τις μικρές λακουβίτσες που΄χουν στην επιφάνειά τους, είδα να μου χαμογελάνε χωμένα καλόβολα και αναπαυτικά μέσα τους, δεκάδες ασπροκόκκινα, όλο υγεία και σφρίγος, αδέλφια μου! Αδελφά σπερματοζωάρια.... Καθόμουνα και τα χάζευα έκθαμβος, μετρώντας τα... Μέτρησα 42 στα δεξιά μου. Σε μια άλλη κρύπτη πάλι, μέτρησα 27, διαφορετικά απ΄τα πρώτα, αλλά κι αυτά τσουπωτά κι ακμαία. Καλώς τον Θρυλέοντα! Άκουσα μια φωνή απ΄τη μεριά των 42. Φιλική, ζεστή... Καλώς το 43ο! Έλα! Σίμωσε κοντά μας! Σε περιμέναμε... Έλα΄δω να ξαποστάσεις... Θα σ΄αρέσει τόσο το κονάκι μας, που δεν θα ξεκολλάς... Όπως του λόγου μας... Είσαι του Ευαγγελάκη εσύ, ε; Έχουμε κι άλλα σαν και σένα. Άλλα είναι απ΄τον Σωκράτη εδώ, τον Σταύρο, τον Νίκο, κι άλλους παλιότερους... Δεν ξεκολλάμε ρούπι απ΄τις αμυγδαλές αυτής της μπουμπούς... Της εχουμε βγάλει κι ένα παρατσούκλι όταν τη συζητάμε για να κάνουμε την πλάκα μας...

....ΤΗΝ ΛΕΜΕ,   Α  Ν  Τ  Ι  Ο  Λ  Υ  Μ  Π  Ι  Α  Κ  Ο    Μ  Ε  Τ  Ω  Π  Ο !!!

Σχόλια

Εικόνα red apple

Tί καρπούζα είναι αυτά ω ρε Απόστολε;

Εικόνα apostolos gaganis

Απ΄τα καλά, Αμαλιάδος...

Εικόνα REDHERAKLIO

ΕΜΠΑΙΝΕ ΓΙΟΥΤΣΟ......ΤΟ ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΛΠΟ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ,ΘΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΕΙΣ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ....(Η ΜΗΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΤΟ ΑΝΤΙΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.....ΟΠΟΤΕ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ?)ΜΠΡΑΒΟ RATMITEΣ
,ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΑΝΕΛΛΙΠΩΣ

Εικόνα apostolos gaganis

Το βρήκες ΑΚΡΙΒΩΣ στη δεύτερη - τρίτη γραμμή του σχολίου σου, το πώς έφτασα στις αμυγδαλές! Τί να την κάνω αδελφέ την κυκλοφορία του αίματος, όταν μιλάμε για ένα πράμα σαν ελβετικό τυρί, γεμάτο τρύπες, έμενταλ καλή ώρα;... ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

Εικόνα Chief Bromden

43 μέσα και αμέτρητα έξω...
Σε πρόσωπο, πλάτη, κοιλιά, κάποια στον αφαλό , έτσι για να ξεδίνουμε...
Και στα στείρα χρόνια περνούσαμε ωραία με την μπουμπού!

Εικόνα apostolos gaganis

Σωστόοοο....