Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
Γράφτηκε απο nissios στις 10:06 | 10-07-2016
Χαιρετώ την ομήγυρη και ζητώ ταπεινά συγγνώμη απ’ όλους όσοι βρουν τα γραφόμενά μου κάπως εξυπνακίστικα. Δεν είμαι ούτε πιο έξυπνος, ούτε πιο ανοιχτομάτης, ούτε πιο μορφωμένος από κανέναν της ρατμικής συντροφιάς. Απλώς γράφω καμιά φορά... όπως γράφω, τέλος πάντων, κυρίως για να μην ξεχάσω να γράφω.
Λέω, λοιπόν, ότι ο ηθικός βίος των ανθρώπων προϋποθέτει τον κοινωνικό. Εκείνος ο μακρινός μας πρόγονος, ο αρχάνθρωπος των σπηλαίων, μπορούσε να είναι δυνατός, μπορούσε να είναι γρήγορος, μπορούσε να είναι αλτικός, ανθεκτικός στην πείνα, το κρύο ή τη ζέστη, αλλά ηθικές ιδιότητες, θετικές ή αρνητικές, δεν μπορούσε να έχει. Μόνο από τη στιγμή που βγήκε από τη σπηλιά και συνοργάνωσε με άλλους, όμοιούς του, σύνολα, από τότε δηλαδή που από τη μονήρη ζωή του πρωτογονισμού πέρασε στην οργανωμένη ζωή της κοινωνίας, μόνο από τότε και μετά ανέπτυξε αυτό που εννοούμε με τη λέξη «ήθος». Το ήθος θέλει πολλούς – ακριβέστερα, θέλει τους «άλλους». Έντιμος ή ανέντιμος είναι αυτός που στους άλλους φέρεται με ή χωρίς εντιμότητα. Δίκαιος ή άδικος είναι αυτός που οι σχέσεις του με τους άλλους τον αναδεικνύουν δίκαιο ή άδικο. Ευγενικός ή αγενής είναι εκείνος που το προς τους άλλους φέρσιμό του είναι ευγενικό ή αγενές. Με έναν λόγο, τα ηθικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων βρίσκουν πεδίο πραγμάτωσης μόνο εντός του κοινωνικού πλαισίου. Δεν γίνεται αλλιώς.
Το αντιθετικό εννοιολογικό δίπολο δόξας-ντροπής εντάσσεται και αυτό στον ηθικό μας βίο και άρα έχει και αυτό ως προϋπόθεση τους άλλους. Όταν κάποιος που ανήκει σε ένα σύνολο του οποίου τα μέλη έχουν κοινό αξιακό σύστημα κάνει κάτι που από τους άλλους προσλαμβάνεται ως αξιέπαινο, τότε τα υπόλοιπα μέλη του συνόλου θα του απονείμουν τη δόξα ως βραβείο. Αν κάνει κάτι που απάδει προς το αξιακό σύστημα του συνόλου του, τότε τα υπόλοιπα μέλη θα τον αποδοκιμάσουν, κι εκείνος θα εν-τραπεί, δηλαδή θα στραφεί στα μέσα του, θα κάνει την αυτοκριτική του, θα τα βάλει με τον εαυτό του (αυτό σημαίνει το ρήμα «ε-ντρέπομαι», του οποίου το αρχικό φωνήεν σβήστηκε ως άτονο από την πολλή χρήση, όπως συνέβη και με την «ε-βδομάδα» που έγινε «βδομάδα» αλλά εξακολουθεί να έχει επτά «μέρες» που παλιά ήταν «η-μέρες» αλλά εξακολουθούν να έχουν είκοσι τέσσερις ώρες που τις μετράει το «ρολόι» που παλιά ήταν «ω-ρολόγιον»).
Δεν έχουμε πια κοινό αξιακό σύστημα. Το τοπίο θόλωσε. Σε όλoυς τους τομείς της ζωής μας και στον οπαδικού ενδιαφέροντος αθλητισμό. Δεν είμαστε πια σύνολο. Είμαστε ο καθένας μόνος του. Έγινε πρόσφατα εδώ στο R.A.T.M. μια ανάρτηση για τον Τριανταφυλλόπουλο. Τον άνθρωπο που δεν δίστασε να δημοσιοποιήσει εκείνο το πικάντικο βίντεο με τον Κορκολή καβάλα σε μια τσούπρα. Έτσι, για λίγη τηλεθέαση. Αν η κοινωνία είχε το ίδιο σύστημα αξιών, ο Τριανταφυλλόπουλος και όχι ο Κορκολής θα ήταν εκείνος που θα έπρεπε να μεταναστεύσει σε άλλο γαλαξία. Δεν έγινε, όμως, έτσι, γιατί ακριβώς, για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το να βάζεις αδιάκριτα τον φακό σου στην προσωπική ζωή ενός ανθρώπου (που το μόνο του έγκλημα ήταν ότι έκανε ό,τι κάνει ο διάολος στα παιδιά του όταν δεν έχει δουλειά) με σαφή πρόθεση να καρπωθείς την «τιμή» του διεισδυτικού ρεπόρτερ και να τσιμπήσεις καμιά διαφήμιση παραπάνω, δεν είναι και τόσο κακό. Ειδικά όταν το εν λόγω τμήμα της κοινωνίας τρέχει στα δικαστήρια με αντίδικο τον καραβοσύρτη. Και ο Τριανταφυλλόπουλος κυκλοφορεί ακόμη χωρίς μπούρκα. Και είναι δημοσιογράφος, υπηρέτης της ενημέρωσης, λειτουργός της δημοκρατίας. Ο Τριανταφυλλόπουλος τα είναι όλα αυτά. Όπως και οι γραφίδες του sdna είναι δημοσιογράφοι, ο Μελισσανίδης και ο Αλαφούζος είναι εξυγιαντές, ο Τράκης είναι απλός φίλαθλος, ο Πάπας είναι μωαμεθανός, τα Επτάνησα είναι έξι, η μαυρόγατα είναι μενεξεδιά και τα μέλη της τριμελούς επιτροπής είναι μια ντουζίνα νοματαίοι.
Θυμόμαστε όλοι μας την εποχή που ο μεγαλύτερος εφιάλτης ενός οπαδού ήταν ο υποβιβασμός της ομάδας του. Ακόμη ηχεί το τότε προσβλητικό σύνθημα «Εκεί, εκεί, στη Β΄ Εθνική». Οι οπαδοί είχαν κοινό εφιάλτη γιατί κοινές ήταν οι αξίες τους. Πόση ντροπή, όμως, να αντέξει ο υπερήφανος αεκτζής; Αυτονομείται, λοιπόν, από το κοινό σύστημα και στήνει ένα δικό του, στο οποίο ο υποβιβασμός δεν είναι καθόλου ντροπή. Και διατρανώνει προς πάσα κατεύθυνση ότι «έρχεται» και «ήρθε» και «θα ξαναέρθει». Και δεν σκέφτεται καθόλου ότι αυτό το «ερχόμαστε», το απευθύνει σε κάποιους που δεν έφυγαν ποτέ, δεν έλειψαν ποτέ, και άρα δεν βρέθηκαν ποτέ στην ανάγκη να επανέλθουν. Τι να κάνει κι ο ζελές; Να πάει με το παλιό σύστημα, όπου χαιρόταν ο νικητής και στενοχωριόταν ο χαμένος; Ασύμφορη επιλογή. Οπότε στήνει κι αυτός έναν δικό του κόσμο και αποφασίζει να πανηγυρίζει τις ισοπαλίες. Την αρχή την έκαναν το έτος 2003-2004, όταν άναψαν καπνογόνα για το 1-1 της Ριζούπολης. Το επόμενο βήμα είναι να κλείνουν την Αλεξάνδρας σε ήττες με μικρότερη των δύο γκολ διαφορά, να φωταγωγείται το τριώροφο όταν κερδίζουν το σπριντ στο πόλο, και να καίνε το πελεκούδι όταν τα κάγκελα του «Απόστολος Νικολαΐδης» είναι πιο καλοβαμμένα από όσο ήταν με το προηγούμενο χέρι.
Κι εμείς, οι γαύροι, μόνοι μας είμαστε. Το Καραϊσκάκη δεν είναι όσο γεμάτο θα μπορούσε, γιατί, απλά, βαρεθήκαμε να βατεύουμε ψοφίμια. Φτάσαμε στο σημείο να μη χαιρόμαστε τις νίκες με 1-0. Ο κόσμος βγήκε μαζικά στους δρόμους και πανηγύρισε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ, γιατί εκεί υπήρχε σθεναρός αντίπαλος: μια έμπειρη ομάδα, με καλούς παίχτες και βαθιές ρίζες στη πανευρωπαϊκή μασονία του αθλήματος. Ταξίδεψε για τον τελικό της ευρωλίγκας του πόλο, γιατί ενδεχόμενη νίκη θα έφερνε δόξα. Η ποδοσφαιρική μας έδρα γεμίζει πλήρως μόνο στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, γιατί μόνο εκεί έχουμε να κάνουμε με αντίπαλες ποδοσφαιρικές ομάδες. Στις εγχώριες διοργανώσεις οι αντίπαλοί μας δεν κλωτσάνε το τόπι – πλήκτρα πιέζουν.
Και η ζωή συνεχίζεται. Κι όσο καθυστερεί να καθιερωθεί πρωτάθλημα προπαγάνδας, τόσο θα μένει άτιτλος ο αντιολυμπιακός. Και θα γράφει ο Πανιβλακιώτης κάτι ατάκες που με όμοιές τους από την πρώτη Γυμνασίου και μετά είχαμε σταματήσει να γελάμε, και θα σχολιάζει από κάτω το μέσο πικραμύγδαλο των Αμπελοκήπων: «κλαίω...», χωρίς να καταλαβαίνει ότι στην πραγματικότητα... λέει την αλήθεια. Και θα κάνει που και που καμιά γκέλα ο Γαύρος, συνήθως στον δεύτερο γύρο, όταν ο τίτλος θα έχει κριθεί, και θα γράφει ο Φάπας: «Μια φορά ήταν η διαιτησία 50-50 και είδαμε τα αποτελέσματα». Και θα σχολιάζει από κάτω το μέσο πικραμύγδαλο του Γκύζη: «Τα είπες όλα», που θα σημαίνει: «Πείθω τον εαυτό μου ότι τα είπες όλα, γιατί, αν δεν τα είχες πει όλα, θα έλειπε κάτι που θα έπρεπε να το συμπληρώσω εγώ, και, για να το συμπληρώσω, θα έπρεπε να σκεφτώ, και, επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ, τα είπες όλα και με έβγαλες από τον κόπο να σκεφτώ, που δεν μπορώ να το κάνω κιόλας». Και θα έρχεται η άνοιξη, και θα σκάνε τα βεγγαλικά πάνω απ’ το Φάληρο, άσπρα, κόκκινα, μπλε... Εδώ θα είμαστε.
Για να είμαι ειλικρινής, τίποτε από αυτά δεν μου φαίνεται δυσεξήγητο. Και για να είμαι ειλικρινέστερος, νιώθω και κάποια κατανόηση τουλάχιστον για μια μερίδα αντιολυμπιακών. Και μιλώ για κατανόηση αληθινή, αποκαθηρμένη από κάθε ίχνος εμπαιγμού ή περιφρόνησης. Όλα ανθρώπινα είναι.
Υγ: Τα εξυπνακίστικα της ανάρτησης μού τα υπέβαλε ο αμπελοφιλόσοφος της εικόνας.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Και εκεί που λέω "κάτσε να κάνω ένα διάλειμμα από την δουλειά, να διαβάσω λίγο για την ομαδάρα", βρίσκομαι να χρειάζομαι references σε κοινωνική θεωρία και φιλοσοφία για να κατανοήσω.
Ε ρε τι μας κάνετε με αυτή την πνευματική ανάταση :P
Γειά σου άρχοντα Νικόλα.Μόλις διάβασα την κειμενάρα σου.
ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΑΔΕΡΦΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΞΕΝΑ. ΝΑ' ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟΣ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΟΣ!
Αγαπητέ νήσσιε,εξαιρετική ανάρτηση ,απολαυση αναγνωστικη, ουσία συμπυκνωμένη,
γράφε συχνότερα.Καιρό ειχα να διαβάσω ενα πόνημα σάν αυτό,τι ωραία
πού το ξεκίνησες με το ήθος και πώς εξήγησες τα υπόλοιπα ειναι εντυπωσιακό.
Να σαι καλά.
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΛΤΡΙΚΙΕ ΓΙΓΑΝΤΑ, ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΙΛΕ ΑΝΤΡΕΑ, ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ. ΑΠΑΝΤΩ ΑΠΟ ΚΙΝΗΤΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΙ, ΣΥΜΠΑΘΑΤΕ ΜΕ.
Νήσσιε εξαιρετική ανάρτηση. Ξεκινάς από το ήθος και καταλήγεις στο πώς δικαιολογούνται οι αλλόθρησκοι για την αποτυχία τους. Μας κάνεις δηλαδή πενηνταράκια γιατί όλα τα «πικραμύγδαλα του Γκύζη» έχουν αυτό που ο Νίτσε έλεγε ηθική των δούλων: ονομάζουν την αδυναμία τους ηθική ανωτερότητα, μισούν όσους είναι σε καλύτερη θέση, ταυτίζονται με άλλους σε δυσμενή θέση για να αναπτερώνεται το ηθικό τους και δεν δρουν για να βγουν νικητές και ισχυρότεροι. Επισημαίνω ότι δεν αναφέρομαι σε καμία πολιτική ή θρησκευτική προέκταση - επίδραση του έτερου «αμπελοφιλόσοφου». Αναφέρομαι μόνο στο πώς λειτουργούν οι πρασινοκιτρινόμαυροι και κυρίως οι ΑΡΔ τους στο ποδόσφαιρο. Αντί να κοιτάνε να γίνουν κύριοι προσπαθούν να κάνουν κι εμάς δούλους. Αυτό δεν πρέπει να τους περάσει ποτέ κι ας πάρουμε πρωτάθλημα σε 30 χρόνια.
Τα εγκώμια και από εμέ Νήσσιε.
Μία παρατήρηση μόνο.
Στο τριόροφο πανηγυρίζουν και όταν αποχωρούν από την πισίνα, είναι τόσοι όσοι πήγαν και δεν είχαν αφιερώματα στον πνιγμένο θεό.
Σειρούλες μου! Χαιρετώ σας! Τρεχάματα πολλά, ρε γαμώτο...
Nissie φίλε έγραψες πάλι! αφού κατάφερες να χωρέσεις και Κορκολή ...
Είπες όλα όσα ήθελα, πολλές φορές, να πω και δεν έβρισκα τον ίδιο με τον δικό σου δρόμο να τα γράψω. Ο Νικόλας στα καλύτερά του.
Γεια σας, φίλοι κι αδερφοί. Συγχωρήστε μου την αγένεια που δεν απαντώ στον καθένα ξεχωριστά, ως όφειλα, αλλά τρέχω και δεν φτάνω. Να είστε όλοι καλά και να έχετε ένα ευτυχισμένο καλοκαίρι.
Α ρε Ζε, τί μου κάνεις... Να χαίρεσαι τον πιτσιρή ρε!
Γεια σου νησσιε παλικάρι. Θα έγραφα "τα είπες όλα",αλλά δεν τολμώ,μην κακοχαρακτηριστώ ε χεχεχε,να είσαι καλά,να σε ακούμε συχνότερα.
Φίλε καλησπέρα.Να σε βλέπουμε συχνότερα.
Εξαιρετικό το σεντόνι σου,περιμένουμε με λαχτάρα το επόμενο.
Να θυμίσω για το απόβρασμα,το ζούγκλα οτι εκείνη την εποχή του βούρκου είχε καλέσει στην εκπομπή του το άλλο καλόπαιδο
τον καρβέλα για να απαντήσει στον λαζόπουλο (ο οποίος τον είχε σατιρίσει από τη δική του παράσταση) αναρωτώμενος αν ξέρει η μάνα του λάκη πως ο γιος της είναι πούστης.
Τέτοια η κατάντια του παρουσιαστή,της εκπομπής,της τηλεόρασης και των τηλεθεατών που απολαμβάνουν το υπερθέαμα.
Όσο για τη μιζέρια των αντιπάλων μας,μη γελιόμαστε,η πλειοψηφία των δύστυχων(δεν ειρωνεύομαι)οπαδών τους γνωρίζει τα παραπάνω λεγόμενά σου γι αυτό και δεν τσιμπάνε.
Περισσότερο με απασχολεί ο εφησυχασμός και οι υπερ απαιτήσεις μερίδας δικών μας όπως λες,αλλά ακόμα κι αυτό δεν μου μοιάζει αφύσικο.
Ο γιος μου 14 χρόνων έχει ανδρωθεί αθλητικά μες τα πρωταθλήματα,τις νίκες και τα κύπελλα.Το βρίσκω φυσιολογικό σε μια στραβή να το πάρει κατάκαρδα και να μιλάμε με τις ώρες για το πως έγινε το κακό.
Για φινάλε αν επιτρέπεται να μου πεις το νησί σου
Άντε, καιρό είχα να σε διαβάσω εδώ. Πιο συχνά, παρακαλώ...
"Να φωταγωγείται το τριώροφο όταν κερδίζουν το σπριντ στο πόλο"...
ΕΚΛΑΨΑ!
Add to favorites.