Χαίρομαι πολύ που είχε αίσιο τέλος η αντιγνωμία σας! Η λατρεία για τον δαφνοστεφανωμένο Έφηβο πρεπει μονο να ενώνει, ειδικα στους χαλεπους καιρους-ελέω "εξυγιανσης-που ζούμε!!! Μπαίνει λοιπόν τελεία και προχωράμε σε αυτό που μας ενώνει, στην ομαδαρα μας!
Κάναμε παλι το καθήκον μας, παρα τα φάλτσο σφυρίγματά του κόρακα και προσθεσαμε αλλους τρεις βαθμούς στο σακούλι! Η ομάδα παιζει ωραίο ποδόσφαιρο και χαίρεσαι να την βλέπεις, μου άρεσε το ήρεμο passing game απο το 65' περιπου κι έπειτα, η ωριμότητα που είπε και ο Λάζαρος, σε ενα δύσκολο τερεν! Προχωράμε με σκοπό τις 14 νίκες στα παιχνίδια που απομένουν κι οπου μας βγάλει! Μια παρατήρηση έχω για τον ενθουσιώδη Σισέ, σχεδόν σε κάθε αγώνα κανει καποιες λανθασμένες πάσες που δημιουργούν μεγάλους κινδύνους για την εστία μας, να προσπαθήσει να το διορθώσει λίγο αυτό! Αναμένεται και η πρωτη του Σολντανο και τα καλυτερα είναι μπροστά μας, με αισιοδοξία και πίστη!

Ολυμπιακός Μονο!!!

'Ετσι μπράβο, καπετάνιε-στρατηγέ!

Στις επάλξεις με τους άλλους άρθρογράφους-καπετάνιους
και στρατηγούς (Σάββα κ.ά.)

Για τον Ολυμπιακό μας!
Για το ανείπωτο πάθος μας! Αεί φλογερό, σφοδρό και
ακαταμάχητο!

Για την ενημέρωση, τη συστράτευση, τη συσπείρωση και
τη συμπόρευση των οπαδών κυρίως απέναντι στους εχθρούς
μας.

Για τον χαβαλέ, την καζούρα στους απέναντι, τον αυτοσαρκασμό
μας και τη διεύρυνση του πνευματικού μας ορίζοντα μέσα από τα
εξαιρετικά κείμενα (του Μητσάρα, του Νίσσιου, δικά σου, άλλων
αρθρογράφων και απλών μελών-σχολιαστών).

Για την πλάκα μας και τον τζερτζελέ. Και για τη σαχλαμάρα μας,
βρε αδερφέ. Που δεν προσβάλλει ή έστω δεν εμπεριέχει δόλο...

Επιστροφή, λοιπόν, στην κανονικότητα (που λεν και οι Ζαίοι).

Στ' άρματα!
Και άντε για μερικές κανονιές μας -κι όχι απλώς τουφεκιές- στους
Ζωσιμάδες σήμερα!

Μπραβο Αποστολε πηρατε την σωστη αποφαση οπως αρμοζει σε ζηλωτες της ιδεας του Ολυμπιακου Θρύλου.
Μπραβο και στον RD.
Ενα δακτυλο σπαει ευκολα, την γροθια ομως την υπολογιζεις.
Η ισχυς εν τη ενωσει οπως διδαξε ο Αισωπος απο τους μυθους του:

Γεωργοῦ παῖδες ἐστασίαζον. Ὁ δὲ, ὡς πολλὰ παραινῶν οὐκ ἠδύνατο πεῖσαι αὐτοὺς λόγοις μεταβάλλεσθαι, ἔγνω δεῖν διὰ πράγματος τοῦτο πρᾶξαι, καὶ παρῄνεσεν αὐτοῖς ῥάβδων δέσμην κομίσαι. Τῶν δὲ τὸ προσταχθὲν ποιησάντων, τὸ μὲν πρῶτον δοὺς αὐτοῖς ἀθρόας τὰς ῥάβδους ἐκέλευσε κατεάσσειν. Ἐπειδὴ δὲ κατὰ πᾶν βιαζόμενοι οὐκ ἠδύναντο, ἐκ δευτέρου λύσας τὴν δέσμην, ἀνὰ μίαν αὐτοῖς ῥάβδον ἐδίδου. Τῶν δὲ ῥᾳδίως κατακλώντων, ἔφη· " Ἀτὰρ οὖν καὶ ὑμεῖς, ὦ παῖδες, ἐὰν μὲν ὁμοφρονῆτε, ἀχείρωτοι τοῖς ἐχθροῖς ἔσεσθε· ἐὰν δὲ στασιάζητε, εὐάλωτοι"

Απόδοση

"Κάποτε τα παιδιά ενός γεωργού μάλωναν. Ο γεωργός βλέποντας ότι με τις συμβολές του δεν έκανε τίποτα, σκέφτηκε να τους δείξει το σωστό δρόμο με τις πράξεις. Τους είπε να του φέρουν ένα δεμάτι από βέργες. Αφού του τις έφεραν, τους έδωσε όλες μαζί τις βέργες και τους είπε να τις σπάσουν. Τα παιδιά έβαλαν όλη τους τη δύναμη, μα δεν πέτυχαν τίποτα. Έλυσε ύστερα το δεμάτι και τους έδινε μια- μια τη βέργα. Κι ενώ τα παιδιά τις έσπαζαν εύκολα, ο πατέρας τους είπε: «Σαν τις βέργες παιδιά μου κι εσείς να είστε μονιασμένοι. Έτσι θα είστε ακατανίκητοι από τους εχθρούς σας. Γιατί, αν είστε χωρισμένοι πολύ εύκολα οι εχθροί θα σας βλάψουν".