ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΑΣ ΣΥΡΙΓΟΣ
Γράφτηκε απο Anonymous στις 14:44 | 30-10-2013
Σήμερα έχει γενέθλια ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Το τι εστί Μαραντόνα το γνωρίζουν ακόμη και άτομα άσχετα με το ποδόσφαιρο, οπότε δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής είναι μέλος του Ολυμπιακού, μετά από ενέργειες του μεγάλου μας προέδρου, ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΟΚΚΑΛΗ, το 2005. Στη φιέστα του πρωταθλήματος το 2006, ένα κατάμεστο Καραισκάκη τον αποθέωσε, όταν έκανε κόλπα με την μπάλα παρέα με τους Ριβάλντο-Καστίγιο και ιδίως όταν παρέδιδε το τρόπαιο του πρωταθλητή στον Τζόλε, απ'όπου και η αρχική φωτογραφία. Για την ακρίβεια όταν προσπάθησε να το παραδώσει στον Τζόλε, αφού έμπλεξε με τον κύριο Κοντοβαζαινίτη...
Με αφορμή λοιπόν τα γενέθλια του Ντιεγκίτο, που κλείνει τα 53 και γυρίζει στα 54 χρόνια, θυμηθήκαμε ένα παλιό κείμενο του Φίλιππα Συρίγου, στην ''Ελευθεροτυπία'', για την επίσκεψη του Μαραντόνα στο Καραισκάκη.
Οσες φορές βρέθηκα μπροστά στο αιώνιο ερώτημα «Πελέ ή Μαραντόνα;», πάντα έβρισκα περισσότερους από έναν λόγους για να δικαιολογήσω την προτίμησή μου προς τον μεγάλο Αργεντίνο. Μέσα μου όμως ήξερα ότι εκείνα που έγερναν τη ζυγαριά των συναισθημάτων μου υπέρ του «ανεπανάληπτου κοντού», ήσαν όλα όσα είχαν να κάνουν κυρίως με το επαναστατικό του προφίλ. Αρχής γενομένης από το «χέρι του Θεού» με το οποίο εκδικήθηκε τους Αγγλους για την επιδρομή τους στα Φόκλαντς, κατόπιν για τη δικαίωση που προσέφερε στου κατατρεγμένους του ιταλικού νότου και τέλος για την ταύτισή του με τον «κομαντάντε Τσε Γκεβάρα» και τη χείρα βοηθείας που ζήτησε από τον Φιντέλ Κάστρο στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής του. Σε αντίθεση με τον, κυρίαρχο του μάρκετινγκ και των δημοσίων σχέσεων, Πελέ, που απομυθοποιήθηκε ως όργανο του ποδοσφαιρικού (και όχι μόνο) κατεστημένου, ο Ντιέγκο των θαυμάτων διατήρησε ζωντανή τη σχέση με την ταπεινή καταγωγή του και κατάφερε να γίνει (ανθρώπινα πια) ακόμα πιο συμπαθής όταν, λόγω των παθών του, διαπομπεύθηκε από όλους εκείνους που επωφελήθηκαν από τη μεγάλη του καριέρα.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς το σοκ που υπέστην όταν είδα αυτό το σύμβολο του «επαναστατημένου ποδοσφαιριστή» να μετέχει, ως μαϊμού που τρέχει όπου την καλούν, στη φιέστα μιας εντελώς ξένης προς αυτόν ποδοσφαιρικής ομάδας, να φοράει τη φανέλα με τα χρώματά της και να επιδεικνύει στο αλαλάζον πλήθος όποια δεξιοτεχνία του έχει απομείνει...
Στο δε αποκορύφωμα της όλης παρουσίας του να διαγκωνίζεται με τον κ. Β. Κοντοβαζενίτη για το ποιος από τους δυο θα δώσει το κύπελλο του πρωταθλητή στον πανηγυρίζοντα οικοδεσπότη. Νομίζω ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή έκλεισα την τηλεόραση, όχι από ζήλια για την κατακόρυφη απογείωση (πού να το φανταζόσουν αλήθεια, Βασιλάκη, ότι κάποτε θα «τάπωνες» τον μεγάλο Μαραντόνα) του κατά τα άλλα συμπαθούς τέως συναδέλφου μου, αλλά από λύπη για την καταβαράθρωση του ινδάλματός μου.
Δεν ξέρω ούτε και μ' ενδιαφέρει πόσα ήταν τα φράγκα, Ντιέγκο. Δεν είμαι, άλλωστε, εφοριακός. Οταν πάντως οι ενοικιαστές σου σε έκαναν πάσα σε κάτι δικούς τους, εκτός από την τηλεόραση έκλεισα και τα μάτια. Γιατί αφελώς είχα πιστέψει ότι εσύ θα ήσουν για πάντα ο βασιλιάς και όχι το αντικείμενο της πάσας.
Έτσι επέλεξε να υποδεχθεί ο κύριος Συρίγος την έλευση Μαραντόνα στην Ελλάδα. Φίλος του Εθνικού και της ΑΕΚ ο Φίλιππας, κάτι που μπορεί να καταλάβει ο καθένας, εξάλλου, από όσα γράφει και πιο πάνω. Αυτό το κείμενό του, που δεν ξέρω πόσοι το έχουν διαβάσει ή το θυμούνται, είναι και το δικό μας αντίο προς το δημοσιογράφο που πριν λίγες μέρες, έφυγε από τη ζωή. Καλό ταξίδι, Φίλιππα...
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Κλασικός Συρίγος. Γνωστό το "λογοτεχνικό είδος" ως η αποθέωση του δήθεν - κοινώς της "δηθενιάς". Δεν γράφει για τον Μαραντόνα, για τον εαυτό του γράφει. Εμένα, σύγγαυροι, ο άνθρωπος αυτός δεν με έπεισε ποτέ, μα ποτέ για τίποτα. Και δεν ήταν αιτία ούτε η αντιπαλότητά του προς τον Ολυμπιακό ούτε η βαθιά "πασοκιά" του. Αλίμονο, δεν είναι όλοι οπαδοί της ομάδας μας ούτε όλοι πολιτικοί ομοϊδεάτες μου. Αυτό πολύ καλά το γνωρίζω, και το αποδέχομαι με άκρα νηφαλιότητα. Αλλά άλλο η αντιπαλότητα και η διαφωνία, και εντελώς άλλο η τέχνη του να χύνουμε φαρμάκι μονίμως πάνω στον αντίπαλο και στον διαφωνούντα. Πολύ θα ήθελα να δω ένα κείμενο του μακαρίτη, που παρίστανε τον "αντικειμενικό" και τον "υπέρμαχο της αρετής", να είναι "υπέρ" του Ολυμπιακού (κανονικό κείμενο όμως - όχι με "ναι μεν αλλά" και με "βεβαίως μολονότι" και τα τοιαύτα). Δεν έχω διαβάσει όλα όσα είχε γράψει, αλλά είμαι βέβαιος πως δεν υπάρχει ούτε ένα τέτοιο για δείγμα. Όλα τα "ερυθρόλευκα" του βρωμάγανε. Δικαίωμά του ήταν βεβαίως. Αλλά και δικαίωμά μας είναι να τον θυμόμαστε κανονικά, όπως όντως ήταν, και όχι όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι αναμνηστικές "γλυκεράδες" των συνομοίων του.
Στην αποκάλυψη του σκανδάλου Κιάπε, με τον περιβόητο ''Θαλή από το Ρέθυμνο'', πρωτοστάτησε σε αποκαλύψεις και καταδικάστηκε και σε φυλάκιση. Στο θέμα Χουντέμπλευ, από δικές του εκπομπές έγινε γνωστό το πώς καλοπέρασαν οι διαιτητές των εντός έδρας ματς του ΠΑΟ με Έβερτον και Ερυθρό Αστέρα και πώς κάποιος κέρδιζε συνέχεια στον ιππόδρομο. Την περίοδο Μπανασάκη-Σαλιαρέλη, ήταν αυτός που έβγαλε προς τα έξω την σχέση όλων αυτών με τον Βαρδινογιάννη. Το ότι συγκρούστηκε με το βαρδινογιαννισμό, την εποχή που βρισκόταν στο απόγειο της ''δόξας'' του και μάλιστα μέσα από την εφημερίδα με τις πολύ γνωστές σχέσεις με την οικογένεια Βαρδινογιάννη, την ''Ελευθεροτυπία'', είναι κάτι που δεν γίνεται να το ξεχάσω εγώ. Τα υπόλοιπα, όμως, που τον αφορούν, είναι τα περισσότερα και τα πιο σημαντικά περιστατικά της δημοσιογραφικής του καριέρας. Είναι όλα αυτά τα πολύ σωστά που λες εσύ, Γιώργο, αλλά προσπαθώ με πολύ κόπο να τα ξεχάσω και να τα βάλω πίσω από ένα ''καλό ταξίδι'', επειδή έχουμε μάθει ως γαύροι να τιμούμε όλους τους νεκρούς. Όχι να τους δικαιώνουμε, αλλά να τους τιμούμε και να μην τους προσβάλλουμε. Εθνικός και ΑΕΚ ήταν. Τι άλλο να πούμε? Μιλάμε για εκρηκτικό μείγμα, που λέει και ο Δημοσθένης ο Λιακόπουλος...
Φίλε και σύγγαυρε Σάββα, έχω ένα χούι από μικρό παιδί. Προσέχω πάντοτε τί λέει / γράφει ο δημοσιογράφος, για να καταλάβω τί είναι και πού το πάει. Ιδίως, μάλιστα, προσέχω εκείνους που επιθυμούν να θεωρούνται "αντικειμενικοί". (Είδος τέτοιο, βεβαίως, εξ ορισμού δεν υπάρχει! Αφ' ής στιγμής κάτι εκφρέρεται από το στόμα ή από τη γραφίδα συγκεκριμένου ατόμου και υπογράφεται με το ονοματεπώνυμό του είναι μόνο "υποκειμενικό".) Γι' αυτό και έγραψα ό,τι έγραψα. Δεν θέλω να ακούω / διαβάζω ό,τι μου αρέσει - σίγουρα όχι. Και ούτε κάτι τέτοιο μπορεί να γίνεται στην πράξη. Αλλά δεν μπορώ να μη ζυγίζω εκείνον που τα λέει / γράφει, και τον τρόπο του, και να μη λαμβάνω υπόψη μου τα λεγόμενα / γραπτά του ώς και το τελευταίο τους γραμμάριο. Ο μεταστάς είχε κολλημένη αντιολυμπιακίτιδα, που γινόταν φανερή ιδίως, όταν προσπαθούσε να την κρύψει πίσω από το "αντικειμενικό" και το "υπεράνω". Το ότι ήταν οπαδός του Εθνικού -πράγμα που αγνοούσα- τα λέει σχεδόν όλα. Να είσαι καλά.
Ναι εντάξει... Bon voyage Φίλιππε... Ας μην αφήσουμε το δηλητήριο του μεταστάντος, ως το μεδούλι, ΑΝΤΙΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ να υποβαθμίσει τον Ντιέγο και μέσω αυτού τον "οικοδεσπότη πρωταθλητή (ούτε το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ δεν μπορούσε να γράψει)...
Εκείνες οι τρομερές στιγμές με τις αγκαλιές Ντιέγο-Ρίμπο μας στοίχειωσαν... Α ρε ΤΕΡΑΣΤΙΕ ΤΙΤΑΝΑ Σωκράτη τί μεγαλεία μας χάρισες...
Όσο για τον Μαραντόνα είναι η επιτομή της "αλήτικης λαϊκότητας" που χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο. Όταν βλέπεις ποδοσφαιριστές μοντέλα, άλλους να κλαψουρίζουν πάνω από τα ΓΑΒ -ΓΑΒ τους κι άλλους να το παίζουν συστημικοί, μαριονέτες των εξουσιών τόσο αντιλαμβάνεσαι το πόσο ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ είναι σύμβολο της λαϊκότητας του ποδοσφαίρου.